मी जेव्हा हा ब्लोग लिहायला सुरुवात केली तेव्हा फक्त मनातले विचार कागदावर उतरवायचे हा एकच विचार होता. पूर्वी कविता करायचे, आजकाल तितके सुसंबद्ध किंवा तीव्र विचारही मनात येत नाहीत म्हणून डायरीसारखं काहीतरी लिहायचं होतं. पण गेल्या काही दिवसाच्या पोस्टस पहात होते, तेव्हा जाणवलं की एखादी कविता सोडली तर बऱ्याचशा छोट्या कथाच आहेत. मला आजूबाजूला घडणाऱ्या गोष्टींवर, कधी सुचलेल्या कल्पनांवर काहीतरी लिहावसं वाटलं आणि ते किस्से मी कथेसारखे लिहीले. त्यांना कथा म्हणता येईल की नाही हे ही माहीत नाही.दोन दिवसांपासून वाटतंय की या कथांतूनही माझेच विचार येत असले तरी प्रत्यक्षात मी कुठेच नाही येत. दुसऱ्या व्यक्तीच्या जागी स्वत:ला ठेवून त्याच्यां मनातले विचार काय असतील हे स्वत:च अंदाज लावून लिहायचे. यात मी कुठे येते?
कित्येक दिवसांत फक्त माझ्याबददल, माझ्या मनातलं काही लिहीलंच नाहीये असं वाटतंय. असं वाटतंय की कित्येक दिवसांत मी या ब्लोगवर कुठे नव्हतेच मुळी. अगदी आताही सुरुवात कुठून करायची, शेवट काय करायचा, असले काही तरी विचार डोक्यात येताहेत. पण मला हे नकोय. I want to write about me, myself and my thoughts only ! मला मुक्त व्हायचंय या विचारातून, विचारांच्या साच्यातून. अगदी वाट्टेल तसं, वाट्टेल त्य विषयावर लिहायचंय. माझा एक मित्र म्हणालाही होता,"दुसऱ्यांना काय हवं ते नको लिहूस, तुला काय वाटतं ते लिही." आता कळतंय की तो काय म्हणत होता.
काही दिवसांपूर्वी सोनू निगम, आशा भोसलेच्या Live Concert ची तिकीटे बुक केली होती. मागच्या शुक्रवारी मग त्या कार्यक्रमाला गेले होते.तिथे डोक्यात खूप काही विचार येऊन गेले. ते लिहीतानाही उगाचच लिहीतेय असं वाटलं. मग परत खोडून लिहायला सुरुवात केलीय. बघू काही होतं का.
तिकीटे बुक करताना संदीपचं म्हणणं की हे असले कार्यक्रम काही कामाचेच नाहीत. इतक्या दुरून कोणी दिसत नाही त्यापेक्षा घरी राहून टी.व्ही. वर पहा तेच. पण हट्ट करून मी तिकीट काढलंच. नेहमीप्रमाणे उशीराच पोहचलो तिथे. अंधाऱ्या थिएटर मधून शोधत आपल्या जागी पोहचलो आणि सगळ्यात पहिली गोष्ट मला स्ट्राईक झाली ती की मला खरंच इथं मजा येणार आहे का? I was scared of that first thought, I had just entered the room and I wanted to get out of there. का? माहीत नाही. खूप सारे अनोळखी लोक दिसत होते. कदाचित दोन-अडीच हजार. आमचे शेजारी अजून पोहचले नव्ह्ते. तोपर्यंत कुठलीतरी लोकल मुलगी स्टेजवर येऊन गाणी म्हणूण गेली. तिच्या आवाजात 'क्रेझी किया रे' आणि 'बिडी जलयले' ही गाणी ऎकातना पळून जावसं वाटलं. बाजूचे लोक मस्त टाळ्या वाजवत होते, पण मला मात्र फार अस्वस्थ होत होतं.
कोलेजनंतर बहुतेक हा असा पहिलाच कार्यक्रम मी अटेंड केलेला. अर्थात त्यालाही आता ६ वर्ष झाली पण मला खूप आठवअण येत होती सगळ्य़ांची. माझ्या मित्र-मैत्रिणींची आणि अशा भरलेल्या स्टेडीयमवर कुणीही भसाड्या आवाजात गायिलं तरी टाळ्या वाजवतं नाचण्याची. :-( It was a very odd and scary feeling. To suddenly miss someone whom you havent met in years and rarely talked to. आणि अजून एक भितीही मला वाटली. कदाचित हे असले कार्यक्रम मला त्या वयातच आवडत होते आणि आता नाही आवडत. Am I too old to enjoy these programs? अशा अनेक अस्वस्थ करणाऱ्या विचारांतूनही स्वत:ला रोखून ठेवत मी बसून राहीले,इकडे-तिकडे पहात, आमच्या शेजाऱ्यांची वाट पहात. तसं पाहीलं तर ते ही मला नवीनच होते. गेल्या महीन्याभराची तर ओळख आमची. तिकीटे सोबत काढली म्हणूण शेजारी बसत होतो, काही दिवसात जरा ओळख झाली होती, पण तरीही ते मित्र म्हणता येतील असे नाहीत. असं असूनही मी त्यांची वाट पहात होते. कदाचित या अशा कार्यक्रमात अनोळखी लोकांबरोबर असतानाच ओळखीची जास्त गरज वाटते. I was searching for someone,someone I knew.
आमचे शेजारी आता येऊन बसले होते, माझं लक्ष जरा स्टेजकडे लागलं. लवकरच कुनाल गांजावाला येऊन गाणी म्हणून गेला. त्याचं 'भीगे होंठ तेरे' ही जास्त मनापासून ऎकावंसं वाटलं नाही. त्यानंतर मात्र जे झालं तो माझ्या आयुष्यातील अविस्मरणीय क्षण म्हणता येईल(आतातरी). She came, she sang and she won hearts of all those people in the stadium. आशा भोसले, लता मंगेशकर अशी नावं आपण रोज घेतो आणि ऎकतोही पण प्रत्यक्षात आशा भोसलेना पाहील्यावर उभं राहून अभिवादन केल्याशिवाय राहवलं नाही. We all gave her a standing ovation. माझ्या अंगावर रोमांच उभे राहीले होते. पुढचा पाऊण तास मग भर्रकन गेला आणि मी रुळले. कैलाश खेरचा आवाज ऎकल्यावरही तीच feeling. रोमांचकारी !!! तसाच सोनू निगमही. प्रत्येक गाण्यामागच्या आठवणी जाग्या करत आणि नवीन तयार करत तो आला आणि निघूनही गेला.
यासर्व प्रकारात मी बसून टाळ्या वाजवण्यापासून उभे राहून नाचण्यापर्यंत प्रगती केली होती. माझ्या शेजाऱ्यांसोबतही खूप मजा आली."चांगले आहेत बिचारे" ही additional note माझ्या मनाने करूनही घेतली. मला याचा आनंद होता की एक प्रश्न तरी सुटला, माझं आरडा-ओरडा करण्याचं, सोनू निगमला पाहून 'हाय........' होण्याचं वय अजून गेलेलं नाही. कार्यक्रमाच्या शेवटी 'बरं झालं आलो, मस्त वाटलं एकदम' ही feeling घेऊन घरी गेले. माहित नाही की पुढच्या वेळी अशा कार्यक्रमात मला हे माझे शेजारी आठवतील की जुनेच मित्र-मैत्रिणी.
'Is it going to be a LIVE Conert ever or just bunch Memories everytime?'
-विद्या.
