परवलीचा शब्द- पासवर्ड

मी जेंव्हा http://www.manogat.com/ या साइट वर दाखल झाले, सर्वात पहिला शव्द मला आवडला तो म्हणजे, 'परवलीचा शब्द', म्हणजे 'पासवर्ड'. आजपर्य़ंत पासवर्ड या शब्दाचे मला कधी आकर्षण वाटले नाही पण 'परवलीचा शब्द' मला भावला. माझा आणि त्याचा स्नेह तसा जुना.६-७ वर्षांपूर्वी मी माझे पहिले खाते उघडले, याहू!! वर. तिथे लिहिलेला,वापरलेला पहिला परवलीचा शब्द. त्याकाळी( खूप जुनी गोष्ट सांगितल्या सारखे वाटते ना?), तर त्या काळी आम्ही अगदी प्रयोगशाळेत या टोकापासून त्या टोकापर्य़ंत ओरडायचो, 'अग या मशिनचा पासवर्ड काय आहे? '. कधी न सांगताच बदलायचोही, उगाच त्रास देण्यासाठी. :-) तेंव्हा त्याचं महत्त्व जाणवलंच नाही. तो खेळ खेळ नाही राहीला.दिवसेंदिवस या छोट्याशा शब्दाचे महत्त्व वाढतंच गेले. तुमचे बैंक खाते,वैयक्तिक पत्रव्यवहार खाते, कामाचे पत्र खाते, क्रेडिट कार्डचे खाते,अगदी इथे लिहिण्यासाठीचे पण खाते. :-) अशी महत्त्वाची माहिती असलेली खातई फक्त या परवलीच्या किल्लीने उघडतात. जेवढ्या सुविधा तेवढी मोठी यादी.

तर प्रत्येक नवीन खात्याबरोबर नवीन शब्दाचा शोध सुरु होतो.बरं सगळीकडेच एकच शब्द टाकावा तरी पंचाईत, आणि नाही टाकावा तर....??? डाबर च्यवनप्राश वापरा, स्मरणशक्ती वाढवण्यासाठी. :-)) माझ्या कार्यालयात, ७-८ दिवसांच्या सुट्टीनंतर लोक परत आल्यानंतर प्रशासकाच्या कामाचा व्याप वाढलेला असतो. कारण बरेच जण आपला पासवर्ड विसरलेले असतात. आता तुम्ही म्हणाल असा कसा विसरतात? पुन्हा एकदा ....च्यवनप्राश हेच उत्तर. :-) तर, मग काही लोक नवीन शब्द टाकतात तर काहींना जुना शब्द सापडून जातो. आता नवीन शब्द सुचणे तरी सोपे काम आहे का? काही साधा-सुधा असून चालत नाही.किती तरी नियम. ५-८ अक्शरी असावा,नुसते 'अबकड' टाका आणि पहा,तो संगणक नक्की रडेल. बरं त्याला हेही कळत की मागच्या वेळी तुम्ही हाच शब्द टाकला होता का.वैतागून कुणी जन्मतारीख टाकतो तर कुणी आपल्या प्रिय 'मैत्रिणीचे' उपनाम. ;-) कधी दुसरया-समोर टाइप करायची वेळ आली की मग गाल कसे लाल होतात पाहिलंय? शेवटी कसाबसा हा पासवर्ड चालून जातो आणि आपल्या खात्याचे कुलुप उघडते.

जरा कुठे हुश्श्य... होतंय तर संगणकाची सूचना येऊ लागते, थोड्या दिवसात आपला पासवर्ड मरणार आहे( एक्स्पायर होणार आहे) ,कृपया बदला.अहॊ माणसाच्या कल्पनाशक्तीला पण काही मर्यादा असतेच की !!पुन्हा एकद माझी आणि शब्दांची मारामारी सुरू होते. कधी वाटतं सर्व एका ठिकाणी लिहून ठेवावेत. तसं करणं म्हणजे चोराच्या हातात तिजोरीची किल्ली देणं आहे. बरोबर ना? वेगवेगळ्या ठिकाणी लिहावेत तर धोतराला बांधलेल्या गाठीसारखे. कुठली गाठ कशासाठी बांधली हेच आठवणार नाही. मी अजून एक विसरलेच होते, कायदे, पासवर्ड वापरण्याचे.मोठे मोठे घोटाळे झाले आहेत या छोट्याशा शब्दाने. कितीतरी लोक आपल्या नोकरीस मुकले असतील या पासवर्डचा चुकीचा उपयोग केल्याने. एखादा तीळ ७ जणांत वाटता येईल पण पासवर्ड नाही. अजून काय सांगनार मी बापडी या शब्दाबद्दल.त्याची मूर्ती लहान पण कीर्ति महान. मीच त्याच्या जाळ्यामधे अडकलेली छोटीशी माशी. जेव्हढे लिहीन ते थोडेच.

माझे हे पासवर्ड-पुराण मी इथेच थांबवते कारण तिकडे एक संगणक कुलुप लावून बसला आहे. त्याला उघडण्याचा प्रताप चालू आहे.आता तर असं वाटतंय की तो संगणक जोरजोरात हसतोय माझ्यावर. :-((... म्हणतोय, "आता सांग, काय करणार. नवीन शद्ब कसा शोधणार?"..... तसं माझं शब्दांशी काही वाकडं नाही हो, पण त्या संगणकाचे आहे ना. त्याला वाकडेच शब्द रुचतात. त्यामुळेच तर सुरू झाली माझी ही आजची कहाणी. :-)

-विद्या.

आरंभशूर??

होय, आरंभशूर! आजकाल मला वाटते मला जर दुसरे नाव देता आले तर ते म्हणजे आरंभशूर!आता या लिखाणाचीच गोष्ट घ्याना. मला लिहायला सुरुवात करून ५-६ दिवस झाले असतील. तुम्ही माझा पहिला ब्लोग वाचला असेल तर कळेल की मी किती उत्साही होते रोज काहीतरी लिहायला. मी पहिले २ दिवस तर धड स्वैपाक पण केला नाही. आणि आज मला वाटले खरेच लिहायची इच्छा आहे का? :-) आता उत्तर काय असेल याचा अंदाज आलाच असेल. असो. मी लिहायला सुरुवात केल्याने आजचा दिवस तरी मी माझा शब्द ठेवला आहे.
या माझ्या आजाराची कहाणी आजची नाही. याची सुरुवात खूप वर्षापूर्वी झालेली आहे. शाळेत असताना मी आईकडे हट्ट केला कई मला स्कोलरशिपची परीक्शा द्यायची आहे. आणि का तर, सर्व जण शाळा सुटल्या नंतर ज्यादा तासाला बसायचे. :-) फारतर आठवडा भर माझा अभ्यासाचा उत्साह टिकला असेल.नंतर बिचारी आई अभ्यास कर म्हणून मागे लागून दमली. त्यानंतर सायकल शिकताना पण असेच, शिकेपर्यंत पडुन-धड्पडून ,शाळा बुडवून शिकले. नंतर त्याचाही उत्साह राहिला नाही. अरे हो, carrom शिकतानाही वेगळी गोष्ट नव्हती. आई दादानी सर्व इच्छा कशा पूर्ण केल्या हे त्यांनाच माहीत.
माझा थोड्या दिवसांपूर्वीचा छंद म्हणजे चित्रकला. तसे मी ८-९ पेन्सिल स्केचेस काढली आणि बरीच चांगली आली.त्यासाठी मी नवीन वह्या,पेन्सिल, काही पुस्तके पण आणली. खरं सांगते ती काढताना मी खूप मन लावून काढली. प्रत्येकवेळी २ चित्रांमधे २ महीन्यांचे तरी अंतर असेल. हा ब्लोग सुरु झाल्यापासून तर सारे साहीत्य असेच पडून आहे. आज हे सर्व सांगताना मला अपराधी वाटत आहे आणि अजून एकदा अपूर्ण राहीलेल्या गोष्टी पूर्ण करण्याचा निश्चय करतेय. :-) आजच्यासाठी एवढेच. आणि हो..माझ्या चित्रकलेचा एक नमुना.... वरच्या चित्रात......!!

-विद्या.

Moong-daal ka Halwa

Finally I made it. Yes, I did. I made moong ka halwa twice and it was great. :-) There is a great restuarant in Chicago 'Jhopadi' where you get nice Gujarati thali. Their moong ka halwa was the most tempting thing for me. So this halwa was on my mind for a while. Few days back, I finally got the recipe from google for the halwa and made it. It was lengthy process and very tiring. I was afraid but to my surprise, it came up well. :-) I stored it well and had it for next 3 days. :-))

Over the weekend, I tried it again. This time, it was perfect. :-) When you do something right first time, you feel happy. When you get it right second time, you feel confident. So am I feeling right now. :-)) This time, it wasnt even tiring. Quick and sweet. :-) I am going to enjoy it for another 2-3 days. Ha ha ha.... here is the one I tried..http://festivals.iloveindia.com/ganesh-chaturti/mong-halwa.html

गाणे रडवणारे

हिंदी गाणी आपल्या आयुष्याचा अविभाज्य बनले आहेत( खर तर आताच नव्हे पहिल्यापासून आहेतच).जसे जसे आपण आयुष्याची एकेक पायरी चढतो, तसे तसे वेग-वेगळी गाणी आपल्या सोबत आठवण बनून राहतात.एखादे गाणे ऐकले की वाटते मी १०-१२ च्या परीक्शेचा अभ्यास करत आहे, तर कधी कोलेजच्या मैत्रिणींबरोबर, रुम वर पडून आहे.तर एकूण काय की प्रत्येकाचे आपले एक हसवणारे, रडवणारे,खुलवणारे, उदास करणारे, प्रेमात पडल्यावरचे असे गाणे असतेच.
परवाच कुठेतरी मी, मला रडवणारे गाणे पुन्हा एकदा ऎकले आणि वाटले काहीच फरक नाहिये. तोच आवाज, ते शब्द आणि तोच परिणाम.:-(( पण तरीही ते माझ्या आवडत्या गाण्यांपैकी एक आहे.ते म्हणजे 'प्रेमरोग' या चित्रपटातील, लताजींच्या आवाजातील, पद्मिनी कोल्हापुरे वर दर्शविलेले गाणे.......'ये गलियां ये चौबारा' !!!
तसे पाहिले तर हे गाणे फार आनंदात असलेल्या एका मुलीवर आहे आणि तरीही मला रडू येतं. आता मला शिक्शणासाठी नंतर नोकरीसाठी बाहेर पडून ९-१० वर्षे झाली आणि घरातून बाहेर राह्ण्याची, एकटी राहण्याची सवयही झालीय. पण मी पहिल्यांदा जेंव्हा घर सोडलं, तेंव्हा मला जाणवला काही शब्दांचा अर्थ.
'देख तू ना हमे भुलाना, माना दूर हमें है जाना. मेरी अल्हड सी अटखेलियां सद पलकों मे बसाना'.
किती खरी!!
त्यानंतरची ४ वर्षे पट्कन गेली आणि पुन्हा एकदा ते गाणं आलं. कोलेजच्या शेवटच्या वर्षी, नोकरी मिळाल्याचा आनंद, नवीन जागी जाण्याची उत्सुकता तर होतेच. तरीही तिथून जाताना मात्र काही शब्द आठवत होते.
'कल भी सूरज निकलेगा, कल भी पंछी गायेंगे. सब तुझको दिखाई देंगे, पर हम ना नजर आयेंगे. '
नवीन ठिकाणी, जुन्या दिवसाची, त्या मित्र-मैत्रिणींची किती आठवण झाली काय सांगू? परत कधीतरी कोलेज वर गेल्यावर असं वाटलं....
'अब हम तो भये परदेसी, की तेरा यहा कोई नही.....' खरच कोणी आपलं नव्हतं.

असो. अजूनही कधीतरी एकटं असताना हे गाणं ऐकलं की अस्वस्थ होतं. असं हे माझं रडवणारं गाणं. तुमचंही आहे काय?

Looooooooonnnnnng Drive

It was one of my fantasies that came true after coming to USA, a long drive trip to a beautiful place with friends. :-) And over a period of time, I had quite a few. Never the enthusiasm was less nor the excitement faded. All of them had a guide, a organiser,a financier and so some whiner. :-) But they were all successful. Yes with lots of snaps and good memories forever.I wasnt going to write about any specific trip.Cos its said that the journey is more beautiful than the destiny.
तर एका शुभ्र सकाळी किंवा सुखद संध्याकाळी ही ट्रीप सुरू होते. ३-४ दिवस, २ चालक(drivers) आणि १०००-१२०० मैल असे गणित असते. उत्साह ओसंडून वाह्त असतो. गाडीत बसल्या-बसल्या सामानाची यादी पडताळणी सुरु होते. मग मुलींची(हो अजूनही बायका आणि पुरुष असे उच्चार अंनवळ्णी पड्ले नाहीयेत माझ्या), तर मुलींची नवीन कपडे घेणे, packing करणे, घर आवरणे यात कशी घाई झाली याची चर्चा सुरू होते.आणि मुलांची, नविन गाडीचे कंट्रोल, आरसे सेट करणे व ऒफिसच्या राहीलेल्या कामांबद्द्ल. सारा उत्साह, सारे विषय आणि लोक पकडूनही एका तासात बोलणे संपून जाते. आता तुम्ही सोबत जाणारया मित्राला खूप दिवसांनी भेटत असाल किंवा तुम्ही plan बद्द्ल उत्सुक असाल तर अजून अर्धा तास पकडा.
मंड्ळी गाडीत एकदम 'set' होऊन जातात. highway ला लागल्याने चालक पण तालात आलेला असतो :-)गावातून बाहेर पडल्यावर मार्गदर्शकही निवांत बसतो. chips, cold-drinks,घरगुती खाद्य पदार्थ तोंडात पडायला लागतात. पोट पूजा पण झाली. अजून अर्धा तास गेला.गाणी !!कुणीतरी सांगते CD टाक रे एक. मग गाण्यांच्या नादात आपण पहिल्यांदा या सुखद प्रवासाच्या सुंदर रस्त्याकडे पाहू लागतो. आणि पुढचे स्वाभाविक पाउल म्हणजे झोपेची चाहूल.तुम्ही म्हणाल काय bore मारतेय. इथेच तर गोष्ट सुरु होते. :-)हो सारे लेखक असेच सांगतात.
तर इथे सुरु होते आपल्या मार्गदर्शकाची भूमिका. मागच्या मंडळींनी गुंडाळी केल्यावर तो पण पाय ताणून देतो, हात seat च्या वरून मागे टाकतो. दोन-चार वाक्ये बोलतो आणि गप्प बसतो.पुन्हा एकदा तो मैत्रि आणि झोपेच्या कात्रीत अडकलेला असतो.आजचा हा प्रताप त्या साठीच.३-४ तासांचा हा प्रवास न झोपता, बोलता-बोलता कसा करावा. गेले ते दिवस जेंव्हा तुम्ही प्रेमात तासंतास गप्पा मारायचा.आता कुठे उरला तो उत्साह.इथे अनेक experts असतानाही मी नवशिक्याने लिहायची हिम्मत करावी हा उध्धट्पणा न समजता मूर्खपणा समजून माफ करावा.
चला तर मग, ट्रिप ला माझ्याबरोबर, मार्गदर्शक...the navigator.(हिन्दी सिनेमाचा परिणाम :-) )

१. पहीली गोष्ट, गाणी :मागच्या लोकांनी 'in demand' म्हणून लावलेली गाणी तुम्हाला आणि चालकाला नको असली तर लगेच बदला. :-) आणि चालकाला हवी तर मध्यरात्री पण 'गायत्री मंत्र', जगजीत सिंग हवा तर लावून टाका.तुम्ही एकदम latest गाण्यांची CD नाहीतर 'evergreen' गाणी ऐकवून चालकास 'चकीत' करा. @-@
२.दर २०-२५ मिनिटांनी गाडीचा वेग, वेग-मर्यादा आणि अजून किती अंतर राहीले आहे याचे गणित पुन्ह: पुन्हा करून त्याबद्द्ल माहिती द्या. इथॆ Gas म्हणजे इंधनाचे दर बदलत राह्तात( चक्क कमी पण होतात). त्यामुळे Gas किती महागला, कुठ्ली गाडी किती इंधन पिते असा जिव्हाळ्याचा विषय बोलूनच घ्या. एकदा मी असेच म्हणाले की मला विमानतळावर गाडी घेउन जायचे आहे तर मला १० लोकानी १० रस्ते सांगितले. तेही मी 'mapquest' च्या साईट वर पाहाणार हे माहीत असूनही. तसेच तुम्ही पण एखादा कसा जवळचा (शौर्ट कट) होता पण मग toll कसा आणि traffic किती हे बोलून घ्या.

३. इथे रस्त्याच्या आजू-बाजूला ना घरे दिसतात ना लोक न होटेल. साधे गाय, म्हॆस,कुत्रे,मांजरे(गाडीमध्ये बसलेली सोडून),चिमणी पण दिसत नाहीत.फक्त गाड्या, पुढे-मागे,सगळीकडे. वाटतं एखाद्या संगणकीय खेळामधेच आहोत.आपल्यामागून पुढे जाण्यार्या प्रत्येक गाडीबद्दल comment मारून टाका. त्याला अडवता येत असेल तर उत्तमच, नाहीतर पुढे गेल्यावर पोलिसांनी पकडले म्हणजे कळेल असे म्हणणे आवश्यक आहे. गाड्यांची models तर बोलूच नका.Mercedes ना, काय सही आहे रे, interior, वाह ! आणि मघाशी गेली ती 'Audi' पाहिलीस का? २००६ चे model आहे. हो यामध्ये आणि २००५ च्या मधे headlight वेगळे आहेत. आता तुमचे headlight विझत असेना का?

आपल्या toyota,honda किंवा Nissan मधे बसून BMW,Lincoln आणि Merc चे कौतुक करावे तेवढे थोडेच.मग japanese आणि americamn गाड्या हा तर ओळ्खीचा विषय. तुमची ३०-४५ मिनिटे तरि सरली नाही यात तर पॆज आपली !

४.आता म्हणाल दोन अडिच तास अजून आहेतच. एकदा मागे वळून झोपेलेल्या लोकांकडे पण नजर टाकून घ्या.आता खरी परीक्शा आहे.आई,बाबा,भाऊ,बहीण, TV serials, आपला onsite manager,त्याची meeting मधली गम्मत,india मधल्या नवीन घडामोडी,deals2buy वरच्या नव्या deals,vacation plans,मुन्नाभाई, शाहरूख खान, आबु सालेम, आणि जो तोंडाला येईल तो विषय काढा. आता मात्र हद्द झाली आहे.सर्व सहनशक्ती संपलेली आहे.झोप अनावर झालीय आणि गाडी पण. गाडी exit ला थांबवून मस्तपॆकी coffee latte प्या. मागच्यांना जोरात हाक मारून उठवा :-) आणि जोरदार ताणून द्या. :-).........

सकाळी ६ वाजता, हलक्याश्या थंडीत, वळणदार रस्त्यांमधून वाट काढ्त,Los Angelis सारख्या सुंदर शहरात, हिरव्यागार झाडीतुन येणारया कोवळ्या किरणांमधून, अर्धवट डोळे उघडून पहा किती छान वाटतं ते. तुमचा सुखद प्रवास संपलाय,नाही हो, जरासा थांबलाय...घरी परत जाईपर्यंत. :-)) Enjoy !!!

- विद्या.

माझा पहिला ब्लॉग

तुम्ही कधी ३ महिने त्रिवेन्द्र्म मधे राहिला आहात काय? तेही TCS च्या Induction Programme साठी? आणि मग कधि परत आल्यानंतर खायला बसलाय एखाद्या साध्या होटेल मधेही?पंजाबी,मराठी,गुजराती,चायनीज,इति...सारं कसं पोटात गर्दी करतं.तसंच झालंय माझं.तर जेव्हा मी http://marathiblogs.net या साईटवर आले आणि एकेक करुन सारे लेख वाचु लागले, मला असं वाटलं, काय खावू, म्हणजे काय वाचू आणि काय नको.मराठी मधे इतके सारे लिखाण वाचून ५-६ वर्षापासून एखाद्या इंग्रजी बेटावरून घरी परत आल्यासारखं वाटलं. :)बरं.. नमनालाच घडाभर तेल नको.
तर आज हा माझा पहीला ब्लॉग!!आता जरा टाईप करायला वेळ लागत आहे पण लवकरच सवय होईल.कुठून सुरूवात करावी कळत नाहिये. खूप दिवसांची माझी डायरी लिहीण्याची इच्छ्या पूर्ण होणार आहे म्हणून आनंद झालाय.रोज घडणारया छोट्या छोट्या गोष्टी पाहील्या की मनात विचार येतात आणि शब्दात उतरण्याच्या आधीच विरून जातात. पण आता नाही. :-) आज सारे डोक्यात गर्दी करत आहेत बाहेर पडण्यासाठी.ते सारे सांगणे तरी शक्य नाही पण मला आशा भोसलेनी गायलेले गाणे आठवत आहे.ते म्हणजे....."माझिया मना..."

कवि: सॊमित्र
गायिका: आशा भोसले
संगीतकार: श्रीधर फडके

माझिया मना...

माझिया मना, जरा थांब ना
पाऊली तुझ्या माझिया खुणा
तुझे धावणे अन मला वेदना

माझिया मना, जरा बोल ना
ओळखू कसे मी, हे तुझे ऋतू
एकटी न मी सोबतीस तू
ओळखू कशा मी तुझ्या भावना

माझिया मना, जरा ऐक ना
सांजवेळ ही, तुझे चालणेरात्र ही सुनी,
तुझे बोलणे उषःकाल आहे नवी कल्पना

आजच्यासाठी एवढेच.पुन्हा भेटू....लवकरच !!
:-)