पाच किलोमीटर आणि बरेच काही...3

भाग : 1          
भाग:  2
          पळणं म्हणजे नक्की कसं?  तुम्ही जर कुत्रं मागे लागल्यासारखं किंवा आपल्या दोन वर्षाच्या मुलामागे लाडाने किंवा  दोस्ताना मधल्या अभिषेक बच्चन सारखं पळत असाल तर... चूक!!! माझा गुढगा दुखायला लागला आणि मग मी अनेक गोष्टी वाचल्या कि कसं पळलं पाहिजे.  खांदे ताठ, मान आणि नजर समोर, कंबर पाण्याची घागर घेऊन जाताना असते  तशी स्थिर, पाठ सरळ, हनुवटी बाहेर नको, हाताच्या मुठीत अंड घेउन जात आहे असे अलगद वळलेल्या,  पाय जमिनीवर पडतानाही  पंजे आधी आणि टाच नंतर पडली पाहिजे. श्वास इतकाच जोरात असावा कि शेजारी कुणी असेल तर त्याच्याशी बोलता आलं पाहिजे. सुरु करताना वॉर्म अप,  शेवटी कूल डाऊन आणि स्त्रेचिग हे सर्व काही वाचलं आणि प्रयत्न सुरु केला तसं पळायचा.  बरोबर पळते की नाही ते माहित नाही पण वाचलं ना? हे महत्वाचं. 

       याच दरम्यान लंडन ऑलंपिक्स सुरु झाले होते. आयुष्यात खेलाडूबद्दल  कधी इतका आदर वाटला नव्हता तेव्हढा वाटत होता या वेळी.  हुसैन बोल्ट का ग्रेट आहे हे आता कळत होतं. एका स्पर्धेत एक खेळाडू मध्ये पाय अडकून पडली आणि तिचे ते दु:खं बघून खूप वाईट वाटलं. ऑफिसमध्ये एक बाई आहे आमच्या, ४५ वर्षाची  तरी असेल. ३ वर्षापूर्वीच तिने कर्करोगावर मात केली आहे. ती पळते नेहमी असं मी ऐकलं होतं.  पण एक दिवस तिने सांगितलं की तिला बरं नव्हतं म्हणून ती कमीच पळणार होती म्हणून तिने १० मैल केले होते. म्हणले वेडे आहेत का हे लोक? पण इथे नेहमी बघते लोक सकाळी, दुपारी, उन्हात, बर्फातही पळताना. आता त्यांचं कौतुक वाटतं होतं.  

       माझा उत्साह मावळत असतानाच माझ्या एका मैत्रिणीने तिच्या पहिल्या हाफ मॅरेथॉन बद्दल लिहिलं होतं. तिचा हा Experience  वाचून मी इतकी प्रेरित झाले  की  पुढच्या २-३ दिवसात  मी माझं रजिस्ट्रेशन करून टाकलं होतं. मी मग तिलाही थोडं विचारलं गुढग्यांवर, मग ते व्यायाम करायला सुरुवात केली. तिने सांगितलं कि पळून झाल्यावर पाय बर्फात/ थंड पाण्यात ठेव. आता हे सर्व झाल्यावर माझा जोर जरा वाढला होता आणि १०० डॉलर भरल्यावर जर नाही पळाले तर संदीप ने घरातही घेतलं नसतं. 
        मी ३ आठवड्याच्या ब्रेक नंतर ६मैलने सुरुवात केली. आणि वाटलं सुरुवातीचे जे ३ मैल पळून मी थांबत होते ते संपले कि खरं तर पाय दुखतच नाहीत. आधीचा रेसिस्टन्सच गेला की मग सर्व ठीकच होतं. मी एकदा नवीन शूज बघायला एका दुकानात गेले होते. तिथे शूज नाही घेतले पण ते लोक शनिवारी ग्रुप रन ला जातात म्हणे म्हणून माझे नाव देऊन आले होते तिथे. मी परत सुरु केल्यावर त्यांचा एक मेल आला होता तो वाचून वाटले बघावे तर जाऊन लोकांबरोबर कसे वाटते पळायला? सकाळी ७ वाजता तिथे पोचले. लोक हळूहळू जमा झाले. कुणी ९ मैल पळणार होते तर कुणी ४ च. आणि दुकानाची मालकीण फक्त कंपनी देणार होती. तिथे गेल्यावर मला पुन्हा एकदा तेच फिलिंग आलं कि लोक किती तयार होऊन येतात? शूज, टोपी, ग्लासेस, पाण्याची बाटली कमरेला लावलेली, अंतर मोजायला घड्याळ आणि एक जण तर त्याचा कुत्राही घेऊन आला होता.   
        मी आपली शांतपणे पाळायला सुरुवात केली. आम्ही २ मैल गेलो आणि मला जोरदार धाप लागली होती. सर्वात मागे राहिलेल्या ३ लोकांच्या ग्रुप बरोबरही  मला  राहणं जमत नव्हतं. त्या दिवशी मला ९ मैल जायचं होतं आणि २ नंतर वाटलं परत जावं, म्हणजे अजून दोन मैल झाले तर एकूण ४ तरी होतील. पण मी त्या लोकांना पुढे जाऊ दिलं आणि हळहळू चालत राहिले. तो रस्ता मस्त होता. छोटी पायवाट होती ती. मेन रोडला समांतर जाणारी तरी आडोश्याला आहे अशी वाटणारी. मी माझा वेग वाढवला आणि मला माझा पेस मिळाला होता. ज्या वेगाने पळताना धाप लागणार नाही आणि जास्त वेळ पळता येईल असा पेस. तेव्हा मला वाटलं लोकांबरोबर जाणं काही जमल नाही आपल्याला, एकटेच बरे आपण. आणि कधी ४.५ मैल गेले कळलेच नाही. आता ४.५ झाले म्हणजे परत येताना अजून तेव्हढेच करून यायलाच लागले असते. त्यामुळे परत फिरले. त्यादिवशी आयुष्यातले सर्वात जास्त अंतर मी पळाले होते. :) 
        घरी येऊन मस्त थंड पाण्यात पाय ठेऊन बसले, ब्रंच करून ३ तास झोपून गेले. आता या सगळ्यात संदीप कुठे होता? तर माझ्या सोबत. एकच मुल असेल तर बरं असतं बाहेर घेऊन जायला, पण दोघांना घेऊन घरीच राहणं  बरं असतं. शनिवारी सकाळी स्वनिक उठला तर मी  जागी असुन्ही पळायला जायचं म्हणून संदीपही उठायचा.  मी आले कि मस्त चहा, नास्ता, इ काही तरी असायचच. माझे सर्व नाद त्याने पूर्ण केले बहुतेक आजपर्यंत. आधी चित्रांचा नाद, मग ब्लॉगचा ,मग सानू व्हायच्या  आधी पूर्व तयारीचा, सर्वच. यावेळीही काही वेगळी गोष्टं नव्हती. तो जिमला यायचाच  पण माझ्या ५ किमी नंतर मी त्यालाही एका ५K  ला भाग घ्यायला लावलं आणि त्याने ती मस्त २७ मिनिटात संपवली होती. :) घरातली  बाई शिकली की कुटुंब शिकतं म्हणतात ना तसंच. :)  
      त्या दिवशी लोकांकडे बघून मलाही वाटले आपण ही टोपी, ग्लासेस, बघावे म्हणून. मग अजून पुढचा नाद. नादच ते सर्व...पुढच्या शनिवारी मी मग त्या ग्रुप रनच्या लोकांच्या दुकानातून एक बाटली घेतली पाण्याची. बस. त्यादिवशी त्या दुकानाची मालकीण म्झायासोबत पाळायला आली. तीही असेल ४५-४७ वर्षाची. आरामात पळत होती.म्हणाली मला ५ मुले आहेत. २ मुली ३ मुले. वयाच्या ३० नंतर तिने असे पळायला सुरुवात केली होती आणि ती नियमित पळते म्हणे. त्या दिवशी तिच्यासोबत बोलत माझे १० मैल पूर्ण झाले होते. आणि परत येऊन ती मुलीच्या शाळेत soccer प्रक्टिस साठी  गेली होती. काय एकेक लोक असतात ना? तसे सामान्यच, पण किती प्रेरणा मिळते.
       शेवटचा आठवडा राहिला आणि मी खूप नर्व्हस झाले होते. उगाच  काही व्हायला नको. पडायला, हात पायाला, इ. इ. त्यात घरात एक ग्लास फुटला. :) मनात आले विचार की घडतातच.  मला काही झालं नाही. :) पण तरी फुटला ना? आता रेसबद्दल मेल यायला लागल्या होत्या. कधी पोचायचे, कसे जायचे, किती वेळ आहे,इ. ते वेळाच एक नाटक होतं. म्हणे १३ मिनिटात एक मैल पूर्ण करायचा होता. आणि जास्त वेळ लागणार असेल तर एक गाडी येऊन घेऊन जाईल तुम्हाला. म्हणले आता बहुतेक गाडी  आली पळा पळा असे होणार आहे माझे. रेसच्या दोन दिवस आधी रेसचे पाकीट घ्यायचे होते. त्यात माझा 'बिब नंबर', टी-शर्ट इ मिलणार होतं. बेसिकली जर ते पाकीट घेतले नाही तर रेस नाही. रविवारी रेस होती. आणि शनिवार ५ पर्यंत शेवट ची वेळ होती पाकीट घ्यायची. 
    शनिवारी म्हटले जरा घरातले काम करून जाऊ म्हणून करत करत आम्ही घरातून ३.१५ ला निघालो. उशीर झाला होता. ५ ला स्टोंल बंद होणार होता. मला रडायलाच यायला लागले. सानू म्हणे आई 'we will get there, dont cry'. शिकागो च्या गर्दीतून रस्ता मिळत नव्हता. एकदा तर  गाडी थांबलीच. सर्व वाहतूक बंद होती. हळूहळू आम्ही नेव्ही पियरला ४.५० ला पोचलो. मला तिथे उतरवून संदीप पार्किंगला गेला.  नेव्ही पियर म्हणजे जत्राच शिकागोची. २ मैलाचा मोठा रस्ता आजू, बाजूला छोटी दुकानं आणि थिएटर. उतरले गाडीतून तर कुठे जायचे कळेना. भरकटल्यासारखी फिरत होते.   मग दोन लोकांच्या हातात फॉर्म दिसले. त्यांना विचारले तर ते पण तिकडेच चालले होते. मग जरा हायसे वाटले. आत जाऊन माझे पाकीट घेतले तेव्हा ४.५६ झाले होते. माझ्यासामोरच त्यांनी लाईट बंद केले.  मी  परत गाडीकडे जाताना ४-५ लोक  तरी पळत जाताना दिसले. त्यांचं काय झालं माहित नाही. 
        पाकीट घेऊन आम्ही आमच्या मित्राकडे रहायला गेलो. तिथून रेसचे ठिकाण जरा जवळ होते. आणि  सकाळी १५ मिनिटही जास्त झोपायला मिळाल्यावर कसलं बरं वाटतं. त्याच्याकडे जाऊन  जेवण करून झोपायचा प्रयत्न केला. १२ पर्यंत तरी झोप आली नाही. दुसऱ्या दिवशी आवरून लवकरच निघालो. आधीचा अनुभव ना? तो दिवसच एकूण चांगला होता पण. सकाळी ६.५० ला पोचले जागेवर, 'जाऊन'ही  आले आणि ७ वाजता बिगुल वाजले. माझा नंबर P ग्रुपमध्ये होता. तरी मी जरा पुढे जाऊनच उभी होते. ७.१५ पर्यंत मी पळायला सुरुवात  केली होती.  २२ हजार लोक होते तिथे त्या दिवशी. मस्त  वातावरण होतं. तिथे वेगवेगळे पेस ग्रुप होते. म्हणजे २ तासात पूर्ण करणारे, २.१० मध्ये, तर शेवटचा २.४५ चा होता. माझे टार्गेट ३ तासांचे होते. तीन तासात २१ किलोमीटर ! सुरुवात केली तेव्हा मला एक २ तासांचा पेस ग्रुप दिसला. मी त्याच्याबरोबर पळत राहिले. मग मागे पडले ती २.१० ग्रुपमध्ये. असे करत ९ मैल होऊन गेले होते. तोपर्यंत मला कळले होते  की माझा स्पीड अपेक्षेपेक्षा जास्तच आहे. मग १० नंतर जरा हळू झाले.करत करत १३ आला पण !!!! रस्त्याच्या कडेने ओरडणारे उत्साही लोक, त्यांच्या हातातील बोर्ड,  पळणारे शेजारी सर्वच  सही  होतं.
        एकदातरी हा अनुभव घेतला हा विचार करून मस्त वाटत होतं. १३ वा मैल मग मी चालतच गेले. :) रेस संपून पण गेली एकदाची. बाहेर आले आणि एका मुलीने माझं मेडल दिलं मला. खेळातलं एकमेव पदक. ते घालून मी संदीप आणि पोरांना शोधत होते. त्यांना बघून अगदी भेटायची घाई झाली असं वाटलं. लगेच त्याला स्पीड दाखवला. :) २ तास २७ मिनिट. माझी रेस संपून गेली, आमचा मित्र आणि आम्ही फोटो काढून गाडीत बसलो. मागे बसून पाय बर्फात टाकून मी निवांत झाले होते. :) सगळा शीण गेला होता. तो अख्खा  दिवस तरी मी मेडल काढणार नव्हते गळ्यातून. अगदी बाहेर जेवायला गेलो तेव्हाही. इतक्या दिवसंची धावपळ  संपली होती. आज महिना होऊन गेला या गोष्टीला  पण कळंत नाही की मी १३ मैल कशी पळले असेन. शनिवार आला की वाटते परत पळायला जावे. माहित नाही परत कधी असं धाडस करेन की नाही,  पण हे तरी एक पूर्ण झालं होतं !!

-विद्या.

पाच किलोमीटर आणि बरेच काही...2

       'मला वाटतय त्या शामचाच काहीतरी हात असणार बघ', म्हणत मी रात्री सोफ्यावर बसले. एक तीस मिनिटांची हिंदी मालिका बघायची आणि मेल, फेसबुक चेक करायचे आणि झोप हाच काय तो दिवसभरात स्वत:साठी मिळालेला वेळ.  तेही सानू आणि स्वनिक झोपल्यावर. नाहीतर मग रहाटगाडगं चालूच. बरं बसावं म्हटल टीव्ही लावून  पोरं जागी असताना तर ते झोपल्यावर बघून अपराध्यासारखं वाटत  की  तेव्हढाही वेळ दिला नाही म्हणून त्यांना.  तर हे असं होणारच होतं. त्यातही  मी जेव्हा स्वत: साठी दुपारी का होईना वेळ काढुन पळायला जायला लागले तेव्हा सही वाटलं. आणि ५किमी पळाल्यावर तर अजूनच भारी वाटत होतं. 

         पुढचा आठवडा उगवला आणि मग ते मोटिवेशन राहिलंच नाही. ५ किमी ची रेस  संपली होती.मग उगाचच मनात विचार यायला लागले, 'अजून जास्त पळाले तर?  अजून किती पळू शकते? इ. इ.' तीन मैल पळूनच मला दम लागायचा. माझ्या टीममध्ये एका मुलगी होती ती जायची रोज पळायला. म्हणे ७-८ मैल जाते रोज. कधी  कधीतर घरून पळतंच यायची ऑफिसला. तर वाटले ती जाते काही मेरेथोनला, आपण पण जावं का? पण पूर्ण मेरेथोन म्हणजे २६.२ मैल.  मी मरूनच गेले असते. सो ओउट ऑफ क्वेश्चेन.मग पाहिले अर्धी मेरेथोन ट्राय करावी. ती तरी थोडी आहे का? १३.१ मैल. २१ किलोमीटर. त्यात माझे ५ कसे पुरायचे? 

        राहवत नव्हतं बघितल्याशिवाय, म्हणून म्हटलं माहिती तरी काढू आधी. तसे पळायला  काही ग्रुप जातात एकत्र क्लास पण लावतात.  पण आयुष्यात शिकवणी  कधी लावली तर ना. स्वत:च माहिती काढायला सुरुवात केली.  एकदा डोक्यात घुसलं ना  की ते जात्तच नाही. मग पहिली हाफ मेरेथोन पळायला काय काय लागतं ते बघितलं. आधी पासून पळत असला पाहिजे, किमान ५ किमी तरी. म्हटले अरे वाह. हे तर झालं. बरेच प्लान मिळाले नेटवर. सर्वच मला योग्य नव्हते. पण सर्व मिळून एका प्लान बनवला. आणि एकदम सोपाही वाटला. तर करायचं काय? 

        आठवड्यातून फक्त ४ दिवसच जिमला जायचे एकूण. त्यातही  एक दिवस क्रॉस ट्रेनिंग ला जायचे. म्हणजे अएरोबिक्स वगैरे. नशिबाने आमच्या ऑफिसमध्ये १० आठवड्यांचा एका क्लास सुरु होत होता. एरोबिक्सचा. म्हटले तो करावा सोमवारी. मग एक दिवस ब्रेक. बुधवार, गुरुवार ३-४ किमी पळायचे, मग शुक्रवारी ब्रेक. आणि शनिवारी 'लोंग रन'. म्हणजे, ३,४,५,६,७,८...असे दर शनिवारी एक एक मैल अंतर वाढवायचे १२ मैलपर्यंत. म्हणले  बरे आहे, शनिवारी गेले म्हणजे जास्त वेळ मिळेल आणि रविवारी विश्रांतीही  आणि सोमवारी परत सुरु एरोबिक्स. तर असा  फंडू साधा प्लान होता. आणि शिकागो हाफ मेरेथोन ९ सप्टेंबर ला होती आणि आमचा अजून मे च चालू होता. म्हणजे वेळही होता पुरेसा.  त्यांचं रजीष्ट्रेशन  ही १५ ऑगस्ट पर्यंत होते बहुतेक. तर  आधी पळून बघू नाहीच झाले तर राहू दे असे ठरवले.

          सोमवारचा क्लास सुरु झाला. १ तास एरोबिक्स, बाप रे. माझे सर्व सांधे, हाडे आणि अवयव जागृत झाले होते. पहिला क्लास बरा वाटला पण दुसरा झाल्यावर चार दिवस सरळ चालताही येत नव्हते, पळते कुठली? तरी पैसे दिलेत तर क्लास चालू ठेवणे भाग होते. पण हळू हळू त्याचीही सवय व्हायला लागली. :)instructor  ने ५० abs सांगितले  की  मी ४० काढूनच गार. बाकी काउंट मध्येही  फेराफार चालायचीच. क्लासमुळे दुखणारे अवयव जरा ठिक  होतात तर बुधवार आणि गुरुवारचा रन. आता इतके दिवस पळते म्हणून पळायचा वेग तरी वाढला का? नाही !! कितीही जीव खाऊन पळाले तरी वेग काय ४-५ मैल तासाला. तुम्ही म्हणाल की वेगाचं  काय ते? त्यालाही कारण होतं. 

          शिकागो हाफ मेरेथोन ला वेगाचं बंधन होतं. १३ मिनिटात एक मैल वेगाचं.  आणि मी आपली पहिले ३ मैलच १३ मिनिटांनी पळत असेन तर १३ मैल कसे त्याच वेगाने पळणार? किती प्रयत्न केले पण काही वेग वाढला नाही. बर त्याचं  जाउ दे. पुढे आला शनिवार चा 'लॉंग रन'.  ५ किमी च्या अनुभवावरून कळले होते की  बाहेर पळणे आणि जिम मध्ये यात फरक पडतो. म्हणून जवळच्या पार्क मध्ये पळायला जायचे ठरवले. त्यासाठी अजून एक गोष्ट बघणं आलंच मग. शनिवारी हवामान कसं आहे? शिकागोच्या बिन-भरवश्याच्या हवामानाचा अंदाज मी गुरुवारीच घ्यायला लागले. थंड असेल तर जरा उशिरा गेले तर चालेल. गरम असेल तर सकाळ इ. किती वाजता किती आहे तापमान हे बघा, इ,इ. 

          शनिवारच्या पळण्यासाठी नुसती हवामानाचीच नव्हे तर आमचे रुटीन बदलायचीही गरज होती. शुक्रवारी रात्री लोकांना भेटा, उशीरपर्यंत टीव्ही बघा, मग उशिरा उठा हे सर्व बंद करायला लागणार होतं.  अगदी  बाहेर  खायला जाणंही. का तर, वेगळ काही खाऊन पोट बिघडायला नको. हे सर्व बंद करूनही  शुक्रवारी रात्री झोप यायला हवी ना? आणि आलीच तर शनिवारी सकाळी कुणी ६ वाजता उठलंय का? पण ते ही केलं. इरवी ७-७.३० उठले तरी शनिवारी निदान ६.३० ला तरी उठले. पार्कमध्ये २ मैलाचा एक राउंड होता. मग आधी २ पासून सुरु केले. ४,५,६ मैल अंतरावरही पोचले. पण पळताना प्रत्यके मिनिटाला हेच विचार की किती मैल राहीले, किती वेळ झालाय, मग वेग किती आहे, १३ मैल कसे पळणार आणि किती वाजलेत. कधी वाटलं  नाही की किती मस्त हवा आहे, लोक चालत आहेत, मासे पकडत आहे की  सायकल चालवत आहे. काही नाही. फक्त गणित मनातच.  बावळट मी !!

          वाटलं सर्व मस्त चाललं आहे बरं का ७ मैल झाले आहेत. कसंलं काय? नको तेच घडलं. एका शनिवारी बाहेर पाउस पडतोय म्हणून जिम मध्ये पळायला गेले. ७.५ मैल !!! (किती हे डेडिकेशन ???) आणि दोन दिवसात गुढगे दुखायला लागले. बुधवारी २ मैल गेले कशी तरी. मग बंदच. म्हटले जरा ब्रेक घेऊच म्हणून पुढचा आठवडा गेलेच नाही.  तरी परत तेच. जरा पळाले  की उजवा गुढगा दुखायचा. खूप काही वाचले, कसले व्यायाम केले पाहिजेत ते बघितले. नवीन शूज आणले. सर्व झाले तरी  काही फरक पडत नव्हता. आणि माझा धीर आणि उत्साह  दोन्ही जरा कमी व्हायला लागले होते...

क्रमश: 

-विद्या.

पाच किलोमीटर आणि बरेच काही...

            बाप रे. मी गेले २ वर्षे गायब झाले आणि परत येऊन बघते तर किती ती सुधारणा झाली आहे मराठी टायपिंग मध्ये. :) जर मला  असते कि मराठी लिहिणे इतके सोपे झाले आहे आतापर्यंत खूप काही लिहून पण झाले असते. असो. आता सुरु करतेय हे महत्वाचे.  माझ्या शेवटच्या पोस्त मध्ये मी लिहित होते कि कसे मला दुसरी नोकरी मिळाली. पण संदीप अमेरिकेत, मी पुण्यात असे काही चालणार नव्हते. आमच्या नशिबाने मला पुन्हा एकदा एकाच कंपनीत नोकरी मिळाली आणि मी शिकागो ला परतले. इथे येऊन सानुला सांभाळून नोकरी करेपर्यंतच इतकी पुरेवाट झाली कि लिहिणे डोक्यात पण येत नव्हते. गेल्या वर्षी ऑक्टोबर मध्ये स्वनिक झाला. आणि अजूनच धावपळ सुरु झाली. त्याला सोडून कामावर येणे खूपच अवघड होते. पण हळूहळू तेहि जमत आहे.
           स्वनिक चार महिन्याचा झाल्यावर जरा मनावर घेतले वजन कमी करायचे. आधी आमचे मस्त चालू होते, दुपारी घरी जायचे जेवायला. जमले तर कधी स्वनिक ला भेटायला. पण सर्व सुखासुखी होतय आणि मी निवांत बसलेय  असे कसे शक्य आहे ना? आमच्या ऑफिस मधेच जिम आहे ते एक सोयीचे होते. म्हटले दुपारी घरी न जाता जिमला जावे. पण तेही सहजपणे जमणारे नव्हते. एकतर दोन पोरांना घेऊन एरवी न मिळणारा, दुपारचा निवांत वेळ  जाणार  होता आणि कधी जेवायला काही नसेल तर थोडे बनवून घ्यायचे घरी तेही खायला काही मिळणार नव्हते. मग रात्रीच जास्त पोळ्या करून डबा भरून ठेवायला लागणार होता. कुणाला वाटेल त्यात काय एव्हढे मोठे काम? पण जिथे ५ मिनिटं पण वेळ काढणे अवघड होते तिथे ३० कुठून आणणार असे झाले. तरी म्हटले जायचेच. मी दिडेक वर्षानी काहीतरी करणार होते.
              डिलिव्हरी  नंतर हाडांचा खुळखुळा झाला आहे असे वाटले सुरुवातीला. पण हळूहळू पळायला सुरुवात केली. आधी तर वाटले १ मैल पळणेही किती अवघड आहे. तेंव्हाच Chase Corporate Challenge म्हणून एका रेसबद्दल नोटीस आली ऑफिसमध्ये. ती फक्त ५किलोमिटरची होती. आयुष्यात कुठलीही गोष्ट परिक्षेशिवाय केली नाहीये त्यामुले म्हटले यात भाग घेतला तर  जरा सराव तरी करेंन  रोज . म्हणून मी 24 मे ला होंणारया 5K(म्हणजे 5 KM ) मधे भाग घेतला . रोजचा सराव मी 2-2.5 मैलापर्यंत  नेला . मी भाग घेताना लिहीले होते की साधारण 35 मिनिटामधे पूर्ण करू शकते . कितीही मारामारी करून तेव्हढा वेग काही वाढत नव्हता . 35 मिनिटात 5km म्हणजे 7 मिनिटात 1 Km कसे शक्य होते? मी वेग वाढवायला गाण्यांचा आधार घेतला . कित्येक वर्षात मी अशी निवांत गाणी ऐकली नव्हती .  साध्या गोष्टी पण त्याही किती दुर्मिळ झाल्या होत्या असे वाटले . नेहमीप्रमाणे संगीताने साथ दिलीच . गाण्याचा वेग वाढला तसा माझाही . नंतर समजत नव्हते की पळण्यासाठी गाणे ऐकतेय का गाणे ऐकण्यासाठी  पळते आहे .
             कितीही सराव केला तरी मी बाहेर पळत नव्हते अजून . एक दिवस म्हटले बाहेर जाऊन तर  बघावे? पहिल्या फेरीतच वाटले  कि गुढगे गेले कायमचे . आणि धुळीत पळल्यामुले सर्दी होउन तीन दिवस घरी बसले ते निराळेच . शेवटी 24 तारीख उजाडली. मी उगाचच अगदी मोठी परीक्षा असल्यासारखी वागत होते . सकाळी ओफिसमधे कामात लक्षही लागत नव्हते . आमची 4 वाजता ओफिसमधुन बस निघाली . आमच्या ग्रुपमधल्या एका मुलीजवळ जाऊन बसले . ती मस्तपैकी तयार होऊन आली होती . तिलाही एक वर्षाची  मुलगी आहे. आता शिकागो च्या वाहतुकीत आम्हाला २ तास तरी लागणार होते. म्हणून  मी आपली बोलत होते. म्हणले बरे आहे न जरा पळून वजनही कमी होतय. तर ती म्हणे,'हम्म, मला डिलिव्हरी नंतर लगेचच ९ मैलाची स्पर्धा होती त्यामुळे मी २ महिन्यात सुरु केले होते. म्हटले, मी एक महिन्यात बाहेर पडले तर आई म्हणे काय हे,  काही काळजी आहे की नाही? आणि २ महिन्यात पळायचे? Impossible !!! :) मग दुसऱ्या एकीशी बोलले, ती तर तिच्या हातातल्या घड्याळ्या बद्दल सांगत होती.  म्हणे मी मग पळताना त्यात किती अंतर झाले आणि किती वेळात झाले ही  सर्व माहिती यात ठेवली जाते आणि मग नंतर मला त्याचा उपयोग होतो माझा वेग बघायला इ. इ. तिसरा एक जण   त्याच्या भारी shoes बद्दल सांगत  होता. आणि परीक्षेत अभ्यास न केल्यावर एखादा प्रश्न कुणी विचारला कि कसा चेहरा होतो तसा करून मी सर्वांकडे बघत होते. एखाच्या हाताला बेल्ट होता त्यात त्याने त्याचा फोन अडकवला होता. सर्वाचे काळे चष्मे तर भारीच. म्हणे इ-फोन वर एक App आहे जिथे आपला रेस नंबर टाकला  की  किती वेळात अंतर कापले ते कळते शेवटी. मी पण माझा फोन उघडला पण आयुष्यात कुठले App download केले असेल तर ना. कसे  तरी करून ते केले आणि मग कानात बोळे घालून झोपून गेले.
             संध्याकाळी ७ वाजता रेस सुरु होणार होती आणि आम्ही ६.४५ ला पोचलो बसने. आमच्या कंपनीचा तंबू एका ठिकाणी ठोकला होता. तिथे जाऊन पाणी पिऊन जरा 'जाऊन' यावे म्हणून गेले तर भली मोठी रांग होती. :( शेवटी ती रांग सोडून पळायला जाऊन उभी राहिले. २६ हजार लोक त्यादिवशी पळणार होते, त्यात मी काय? माझा फोन पण तंबूत राहिला होता. म्हटले जाऊदे पळू तसेच. पण तो दिवसच एकूण कंटाळवाणा होता.दुपारी ४ पर्यंत काम, मग २.५ तास प्रवास आणि प्रचंड दमट वातावरण. धाकधुक करत पळायला सुरुवात केली. पहिला मैल झाला आणि मला एक मुलगी रस्त्यात चक्कर येऊन पडलेली दिसली. मला संदीपचे वाक्य आठवले, काही कर पण कुठे पडून येऊ नकोस. तो दोन पोरांना घेऊन घरी एकटाच होता. माझा वेग मग कमीच झाला. खूप वेळ पळून पाहिले तर फक्त ३ Km झाले होते. माझा टार्गेट वेग कधीच मागे पडला होता. पण लोकांना  पळताना बघून आणि रस्त्याकडच्या उत्साही लोकांना बघून मी कसेतरी माझे ५ किलोमीटर पूर्ण केले होते. ४१ मिनिटात ! :( दमून भागून  मी आमच्या तंबूत परतले. तिथे सर्व लोकांचे किती वेळात पूर्ण झाले हे ऐकून आपण नापासच झालो असे वाटत होते मला. पण भूक लागली होती. जेवण केले, एक फोटो काढला. आयुष्यात पहिल्यांदा खेळात काहीतरी केलं होतं मी. एकदा कब्बड्डी मध्ये भाग घेतला होता ५वीत , पण समोरच्या जाड्या मुलीने पाय असा पकडला  की मी तिथे गार झाले होते. :)
             थोड्या वेळात घरी यायला बस मध्ये बसून गेले. संदीपने सांगितले पोरांचे जेवण झाले, झोपत आहेत. गाडीत बसलो तोवर आभाळ स्वच्छ झाले होते. मस्त थंड हवा येत होती . मी कानात पुन्हा एकदा गाणी टाकली आणि रस्त्यावरच्या पिवळ्या दिव्यांच्या खांबांकडे बघत पोरं काय करत असतील याचा विचार करत बसले. उगाचच एक मोठं पदक घेऊन घरी जात आहे असं वाटत होतें आणि मग डोळ्यांत पाणी येणं भागच !

क्रमश:
-विद्या .