दोन टोकं

सकाळी ९ ची वेळ. कॅफे एकदम रिकामं होतं. संध्याकाळी तरुणाईच्या गर्दीनं फुलून जाणारं ठिकाण ते. सकाळी मात्र साफ सफाई करणारा मुलगा आणि तयारी करणारी मुलगी सोडलं तर सामसूम होतं. ती एका कोपऱ्यात आपलं पुस्तक घेऊन बसली होती. एका हातात कॉफीचा मग घेऊन मन लावून पुस्तक वाचत होती. 'Excuse me'! तिने आवाजाच्या दिशेनं आपल्या चष्म्यातून तिरप्या नजरेनं वर पाहिलं. एकदम फॉर्मल कपड्यात, चकाचक यावरून आलेला तो उभा होता. तिच्या प्रश्नार्थक चेहऱ्याला त्याने उत्तर दिलं,"सॉरी इथे तुमच्या टेबलवर बसलो तर चालेल का?" . 

तिने त्याच चेहऱ्याने पूर्ण कॅफेवर नजर फेकली. 

"मला माहितेय आक्ख्खा कॅफे रिकामा असताना तुम्हाला त्रास देतोय. माझा इंटरव्ह्यू आहे थोड्या वेळाने."

ती,"मग?". 

"खूप टेन्शन आहे. दोन तास लवकर येऊन बसलोय, ट्रॅफिकमध्ये अडकायला नको म्हणून. तुमच्यासमोर बसलो तर जरा विचार कमी होतील डोक्यातले.", त्याने स्पष्टीकरण दिलं. 

"बसा", ती नाईलाजाने म्हणाली आणि पुन्हा डोकं पुस्तकात खुपसलं. 

"कुठलं पुस्तक वाचताय?",त्याने विचारलं. 

तिने पुस्तकाचं कव्हर दाखवलं आणि पुस्तक वाचत राहिली. त्याने पुन्हा एकदा 'Excuse me'! केलं. तिने पुन्हा रागाने वर पाहिलं. 

"मी कॉफी मागवणार होतो, तुम्ही घेणार का?", त्याने विचारलं. तिने मान हलवली आणि त्याने 'दोन कॉफी' असं त्या पोराला सांगितलं. 

कॉफी येईपर्यंत तो पुन्हा इकडे तिकडे पाहात राहिला. कॉफी आली आणि तिने नाईलाजाने पुस्तक बाजूला ठेवलं. त्याने आपलं नाव सांगितलं,"मी चैतन्य, तुमचं नाव?"

"इरा", तिने सांगितलं. 

"एकदम जुन्या स्टाइलचं नाव वाटतंय नाही, इरावती वगैरे?", त्याने गमतीनं विचारलं. ती अजून वैतागली. 

"असू दे तुम्हाला काय? कॉफी प्या तुमची.", ती चिडली. 

"चिडताय काय, असंच टेन्शन मध्ये आहे ना? म्हणून काहीतरी बोलत आहे. जाऊ दे,मी गप्प बसतो.", तो बोलला. 

"इट्स ओके. कुठल्या कंपनीत आहे इंटरव्यू?", तिने शांत होत विचारलं. 

"जवळच प्रायव्हेट कंपनी आहे एक, मार्केटिंग चा जॉब आहे.", तो बोलला. 

"मग हे असं घाबरून बोलून कसं चालेल?", ती म्हणाली,"जरा कॉन्फिडन्सने बोललं पाहिजे ना?". 

त्याने मान हलवली. ते बोलत राहिले. बऱ्याच वेळाने ती म्हणाली, "तुम्हाला जायचं होतं ना?". 

"अरे हो, वेळेचं भानच नाही राहिलं. निघतो मी. थँक्स हा !", तो बोलला. 

"थँक्स फॉर द कॉफी. ऑल द बेस्ट." ,ती म्हणाली. 

तो हसून 'बाय' करून  निघून गेला. ती अजूनही त्याच्या परफ्यूमच्या आणि गोड हसण्याच्या अमलात होती. त्याची पाठमोरी आकृती कितीतरी वेळ बघत राहिली, तो दूर जाईपर्यंत. 

-------------------------------------------------------

दुपारी मॉलमध्ये कपडे बघत ती उगाचच फिरत होती. त्याने मागून येऊन 'हाय' केलं. 

"ओळखलं का मला?", त्याने विचारलं. 

ती दोन क्षण उगाचच आठवल्यासारखं करून 'हो ना' म्हणाली. 

"मला एक ड्रेस घ्यायला मदत करा ना?", त्याने विनवलं. 

"मला.... जायचं होतं..", ती. 

"मला हे ड्रेसचं माप कळत नाही.",तो. 

ती 'बरं' म्हणाली. 

'किती उंची', ती. 

"तुमच्या इतकीच असेल", तो म्हणाला तिच्याकडे बघत. 

"रुंदी, जाडी?", तिने पुढे विचारलं. 

"तुमच्याइतकीच असेल", तो. 

"बरं रंग, आवड काहीतरी सांगा ना. नाहीतर घेणार कसा ड्रेस?", सर्व ती विचारत राहिली आणि तो सांगत राहिला. त्याच्या प्रत्येक उत्तरासोबत तिचं मन उगाचच जड होत राहिलं. त्याच्यासोबत जाऊन तिने चार-पाच ड्रेसेस काढले. 

आता प्रत्येक ड्रेस ती त्याला घालून दाखवू लागली. त्यानेही प्रत्येकवेळी तिच्याकडे तितक्याच मन लावून पाहत ड्रेस कसा दिसतोय ते सांगितलं. पुढे मग त्याने स्वतःसाठीही दोन टीशर्ट घेतले. अर्थात तिचं मत तो विचारत होताच. 

दोन ड्रेस आणि टीशर्ट घेऊन निघताना त्याने तिला विचारलं,"सोबत कॉफी घेणार?". 

तिने घड्याळाकडे पाहिलं उगाचच. जायचं तर तिलाही होतं. 

"आता तुम्ही इतकी मदत केलीत तर निदान मला तुमच्यासाठी कॉफी तर घेऊ दे", तो म्हणाला. 

तिने 'बरं' म्हणत त्याच्यासोबत गेली कॉफी शॉपमध्ये. 

कॉफी घेत बोलत असतानाच तिचा फोन वाजला आणि त्याचा चेहरा थोडा दुःखी झाला. ती पुढे काही बोलणार तेव्हढ्यात तो 'इट्स ओके' म्हणाला. 

तिने कॉफी पटकन संपवली आणि त्याला 'बाय' केलं. 

तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे तो कितीतरी वेळ बघत राहिला, उदास मनाने. 

-------------------------------------

थिएटरच्या बाहेर ती कितीतरी वेळ एकटी उभी होती. तो समोर दिसला आणि तिचा राग मावळला. 

"अरे कुणाची वाट बघताय?", त्याने विचारलं. 

"फ्रेंड येणार होता एक. आलाच नाहीये. तिकिटं पण काढून ठेवली मी उगाच. " ती वैतागून बोलली. 

"हा त्यादिवशी आपण सोबत गेलो तेंव्हाचा ड्रेस आहे ना?" , त्याने विचारलं. 

"हो, मला खूप आवडला होता, मग नंतर जाऊन घेऊन आले.", ती लाजून म्हणाली. 

"बरं झालं घेतला, मी सांगणारच होतो तुम्हाला खूप छान दिसतोय म्हणून तो ड्रेस.",तो. 

"हा टीशर्ट पण त्यादिवशीचाच आहे ना?",ती. 

"हो ना, ते दोन टीशर्ट एकदम भारी आहेत, खूप आवडले मला. आजकाल तेच घालतोय.",तो हसून म्हणाला. 

"चला मी निघते. जाऊ दे मुव्ही. ",ती निघू लागली. 

"का? आमच्यासोबत चला ना? एक तिकीट गेलं आहेच, दुसरं कशाला? तुमचं ते दुसरं तिकीट मी विकत घेतो. माझ्यासोबत पाहिला मुव्ही तर चालेल ना?", त्याने विचारलं. 

ती हसली. 

इंटरव्हल मध्ये त्याने तिने समोशाची ऑर्डर दिली. ते गरम गरम सामोसे तोंडात भरत असताना तो तिच्याकडे पहात राहिला. 

"तुम्ही किती मन लावून खाता?",तो. 

"मग? नाहीतर कसं खायचं?",ती. 

"जाऊ दे तुम्ही बोलू नका, खात राहा",तो. 

ती खात राहिली आणि तो बघत राहिला. 

मुव्ही संपल्यावर तिला हळूच डोळे पुसताना पाहून तो हसला जोरजोरात. तिने त्याला पाठीत एक बुक्का मारला, रागाने. 

"कुठे जायचं आहे तुम्हाला?",थिएटर मधून पार्किंग मध्ये येताना त्याने विचारलं. 

"नाही नको, मी जाते.",ती. 

"अच्छा म्हणजे माझ्यासोबत मुव्ही पाहिलेला चालतो, पण गाडीवरून लिफ्ट नको का?" तो. 

"हे अहो जाओ बंद करा हो?", ती वैतागली. 

"बरं", तो म्हणाला. 

ती तशीच उभी राहिली. 

"चल मी सोडतोय  गाडीवर बैस", तो हक्काने बोलला आणि तिचा हात धरून तिला मागे बसायला लावलं. 

ती मुकाट्याने बसली. त्याने तिला घराजवळ सोडलं आणि तिला बोलायची संधी न देता 'बाय' करून गाडी परत फिरवली. 

ती त्याला गाडीवरून जाताना बघत राहिली, बराच वेळ. 

--------------------------

मोठ्या फाईव्ह स्टार हॉटेलच्या लॉबीमध्ये तो तिची वाट बघत उभा होता. ती आली, साडी नेसून, केस मोकळे सोडून, छान आवरून. आज चष्माही काढून लेन्स घालून आली होती. त्याच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं. तिचा हात धरून तो तिला लिफ्टमधून टेरेसवर घेऊन गेला. त्यानेही तिने गिफ्ट दिलेला सूट घातला होता. टेरेसवर फक्त एकच टेबल होतं त्यांचं. त्याने तिला तिच्या खुर्चीत बसवलं आणि स्वतःही बसला, तिचा हात हातात धरून बराच वेळ. दोघेही काहीही न बोलता मागे लागलेलं गाणं ऐकत शांत बसून राहिले. 

"किती छान गाणं आहे ना?",ती. 

"कितीही ऐकलं तरी समाधान होत नाही",तो. 

टेबलवरची गुलाबाची दोनच फुलं ती निरखत राहिली. आणि तो तिच्याकडे बघत राहिला. 

"हे असं तयार होऊन आलीस की किती सुंदर दिसतेस तू",तो. 

"ह्म्म्म पण हे असं नटायला तासनतास जातात, शिवाय पैसे वेगळेच",ती. 

"तू कधी ना खूप प्रॅक्टिकल बोलतेस",तो वैतागला. 

"बरं बाबा, सॉरी. होईन तयार अशीच छान नेहमी, बास?",ती. 

"बास म्हणजे काय? तुला नाही का वाटत माझ्यासाठी काहीतरी करावंसं? मी नेहमी विचार करतो तुझ्या आवडीचा. ",तो चिडला. 

 "अरे पण आता आलेय ना तुझ्याचसाठी? चिडतोस काय? शांत हो बरं", तिने समजावलं. 

तो गप्प बसला. दोघे मुकाट्यानेच जेवले. वेटरला काहीही न सांगताही तिच्या आणि त्याच्या आवडीचे सर्व पदार्थ एकेक करत येत राहिले होते. थोडं पोट भरल्यावर ती हसली. आणि तिला असं खूष बघून तोही. 

डिझर्ट येईपर्यंत दोघे उठले आणि टेरेसवर फिरत राहिले. त्याने तिचा हात हातात धरला. तिने सोडवायचा केलेला प्रयत्न व्यर्थ होता. 

थंडी वाटू लागली तसे त्याने त्याचे दोन्ही हात तिच्याभोवती टाकले. ती काही बोलणार इतक्यात त्याने तिचा किस घेण्यासाठी ओठ पुढे केले आणि ती चिडली. 

"जरा स्थळ काळ बघत  जा ना?", ती ओरडली. 

"मला कळत नाही या ठिकाणी आपण दोघेच असताना तुला काय प्रॉब्लेम आहे?",तो. 

"आपण घरी आहोत का? ",ती. 

"नसू दे ना. पण एकमेकांचे तर आहोत ना?",तो. 

"मला हे असं पब्लिकमध्ये नाही आवडत कितीवेळा सांगितलं मी?",ती. 

"तू ना कधी बदलणार नाहीस, कितीही प्रेम तुझ्यावर उधळलं ना तरीही?",तो. 

"हे बघ हे असंच प्रेमाचं प्रदर्शन असतं तुझं, कायम. करायचंय ना प्रेम मग नाही अपेक्षा ठेवायची, आपल्याला जे जमेल तेव्हढंच करायचं. मी करतो म्हणून तूही कर का म्हणायचं?", ती बोलत राहिली. 

तो तुटत राहिला. 

"चल निघू आपण",तो म्हणाला. 

"चल.",म्हणत तिने पर्स उचलली. 

लिफ्टमध्ये तो तिच्याकडे बघत राहिला काहीही न बोलता. हॉटेलच्या खाली आल्यावर 'टॅक्सी' ला हात केला. 

दार उघडून तिला बसवून,"बाय इरा" इतकंच बोलला. तिला घेऊन टॅक्सी निघाली आणि तो तिथेच उभा राहिला कितीतरी वेळ. 

----------------------------------------------

सकाळी डोळे चोळत त्याने फोन उघडला. रात्री कधीतरी झोप लागून गेली होती. मेल बॉक्समध्ये तिची मेल आलेली होती. 

"तू आणि मी... किती वेगळे. म्हणजे दोन टोकं म्हणण्यासाठीही मध्ये काहीतरी हवं ना? मला नेहमी आश्चर्य वाटत राहिलं की काय म्हणून आपण जवळ आलो असू? काहीतरी असायलाच हवं ना? त्याशिवाय का आपण भेटत राहिलो दर थोड्या दिवसांनतर, ते ही परत तोंडही पहायचं नाही असं ठरवून. हां, नाही म्हणायला मला एक वाटायचं, आपण दोघेही जरा वेडे होतोच. सुरुवातीला एकमेकांसाठी आणि नंतर..... 

       ते सुरुवातीचे स्वप्नातले दिवस सोडले तर बाकी काय होतं सांग ना? आपल्या आवडी-निवडी, स्वभाव सगळंच वेगवेगळं होतं. तरीही किती विचित्र असतं ना माणसाचं मन? दरवेळी त्या मंतरलेल्या दिवसांच्या मागे मागे धावून पुन्हा तुझ्याकडे यायचे आणि तूही माझ्याकडे. मग थोडे दिवस पुन्हा तो खेळ, जुने क्षण पुन्हा पुन्हा जगण्याचा. एका हव्या असलेल्या, हरवलेल्या स्वप्नाला नवीन जोमाने एकमेकांत शोधायचा. साहजिकच तीच भांडणं, तोच अपेक्षाभंग आणि तेच अजूनच दुखावलेलं मन. पुन्हा एकदा वेगळं होणं, थोड्या दिवसांनी हरवलेल्या स्वप्नांचा शोध घेत परत येण्यासाठी.

      मला तुझ्या आधीच कळला हा खेळ. तेव्हापासून तर तुझी चिडचिड अजूनच वाढली माझा तटस्थपणा बघून.तुला काय त्रास होत असेल चांगलंच कळत होतं मला, पण मी तरी काय करणार होते? तुला समजावणं अवघड होतं रे, हे असं धावणं किती व्यर्थ आहे. पण काल रात्री निघाले तेव्हा, तुझ्या डोळ्यांत तो शोध थांबलेला दिसला आणि किती बरं वाटलं, माझ्यासाठी नव्हे, तुझा त्रास, छळ अखेर संपला म्हणून.

पण खरं सांगू? काल रात्री झोप लागली नाही मला. शेवटी दोन टोकं जोडणारा धागा तुटला होता. बाय चैतू.
इरा."


विद्या भुतकर.
https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/