As good as it gets

        कधी कधी वाटतं मी किती फुटकळ विचार करते. किंवा फुटकळ गोष्टींचा विचार करते. अर्थात आयुष्यात अनेक मोठे प्रश्न सोडवायची संधी आणि वेळ असताना, तो मी असा वाया घालवते हे काही बरं नाही, तरीही करते. हे सगळे विचार मी या शनिवारी दोन तास चालताना केले. हे सांगायचं कारण की ते विचारही चालण्याशी संबंधित होते. तर होतं असं की ट्रेलवरुन चालायला सुरुवात केली की किती वेळात, किती वेगात किती अंतर संपेल, आज काही जास्त वेळ जमणार नाही, वगैरे वगैरे मनात बोलून झालं की जरा आजूबाजूला लक्ष जायला लागतं. रस्त्यावर वरून पडलेल्या झाडांची कसलीशी बोण्ड असतात. त्यातलं प्रत्येक आपल्या पायाखाली आलंच पाहिजे अशा आवेगात मीउड्या मारत चालायला लागते. दोन चार पायाने उडवते सुध्दा. ते नसेल तर झाडांची गळलेली पानंअसतात. त्या सुकलेल्या पानांवर पाय ठेवून त्यांचा 'चर्रर्र' असा आवाज होतोय ना हेही बघते. काहीच नाही मिळालं तर बारीक दगड पायाने उडवत चालत राहते. एखादा समोरून येणाऱ्या माणसाला लागेल का असाही प्रश्न अधून मधून पडतो. 

        बरं नुसतं ते नाही. एका ठिकाणी जिथे मी परत वळते, तिथे एक ऑरेंज कोन ठेवलेला असतो. त्याला मंदिराला घालतात तशी प्रदक्षिणा घालूनच परतते. नुसता हात लावला तरी चाललं असतंच की. पण गोल फेरीच मारायची. तसंच परत घर जवळ आल्यावर कधी ५.८७ किमी वगैरे झाले असतील तर पूर्ण ६ होण्यासाठी घराजवळच दोन चार घिरट्या घालायच्या. पण पूर्णांक झाला पाहिजे. बघितलं ना किती फालतू प्रकार चालू असतात चालताना?

       आमच्या ऑफिसच्या पार्किंग लॉट मध्ये दुपारी चालते, तिथे काही ठिकाणी रस्त्याला भेगा पडल्यात. मोस्टली जिथे दोन गाड्यांच्या मध्ये रेष असते तिथेच. मग होतं काय की लेफ्ट-राईट, लेफ्ट-राईट करत त्या भेगेजवळ आले की नेमका उजवा पायच पुढे येतो. आता पुढच्या भेगेजवळ मला डावा पाय हवा असतो. पण तसं होत नाहीच. बहुतेक माझ्या पायातलं अंतर बरोबर उजवा पाय पुढे येईल इतकंच असतं. मग माझी चिडचिड होते. मी ठरवते की कुठला पाय कुठे पडतोय हे लक्ष द्यायचंच नाही. तरीही ते जातंच आणि मला त्या पार्किंग लॉट मधून पळून जायची इच्छा होते. 

     लहानपणी शाळेच्या मोठ्या हॉलमध्ये मी दादांची शाळा सुटायची वाट बघत थांबलेली असायचे. त्या हॉलमध्ये मोठं मोठ्या फोटोफ्रेम लावलेल्या होत्या. खाली काळी फरशी. तीही एकसारखी नाही पण. त्या फरशांवर ठराविक पॅटर्न मध्ये पाय ठेवत एका फ्रेमसमोर यायचे. त्यात एक देवी एका राक्षसाला मारत असायची. आणि प्रत्येकवेळी ठरवूनही मला तिथे आलं की भीती वाटायचीच. त्या फोटोपासुन कितीतरी वेळा पळत परत फिरलेय मी. घरातल्या, अंगणातल्या फरशाही तशाच ठराविक ठिकाणी पाय देत चाललेल्या. हे सगळं फक्त माझ्याच मनात, आजवर इतके वर्ष. अगदी आता रोज त्या पार्किंग लॉट मध्ये चालतानाही. 

        'As good as it gets' मधला जॅक निकलसन पायाखालच्या फरशा आणि रस्ता ठराविक प्रकारे चालताना पाहिलं वाटलं, अरे माझ्यासारखंही कोणी आहे. मग म्हटलं चला लिहूनही टाकावं. कोण जाणे माझ्यासारखे असले विचार करत, दगड उडवत जाणारे अजूनही असतील? 

-विद्या भुतकर.