"मी" कुठली?

कधी कधी वही आणि पेन हातात आले की मग हात शिवशिवायला लागतात. खूप वर्षं झाली पत्रं लिहून. रात्रीच्या लाईटच्या उजेडात चकाकणारी शाई आणि त्यात खुलणारं अक्षर दिसलं आणि मग लिहित गेले जे सुचेल. आता हे पोस्त करतेय पण अजूनही त्या कागदावर अजूनकाहीतरी लिहिण्यासाठी हात शिवशिवत आहेत. पत्र लिहायची जबरदस्त इच्छा होत आहे, कुणाला का असेना. या रेखीव छापलेल्या अक्षरांमध्ये ती मजा नाही जी त्या प्रेमपत्रांमध्ये होती. मंगेश पाडगावकरांच्या कवितांची एकेक कडवी लिहिण्यात होती. असो. विचार करतेय काय करावं. तोवर ही पोस्ट.

विद्या. :)