त्या मित्रांसाठी

         आज विचार करत होते, आपल्याकडे ही सगळी मुलं अशी का वागतात? गेल्या दोन वर्षात मी पुण्यात असताना अनेक वेळा टपरीवर चहा घेतला टीममधल्या अनेक लोकांसोबत.पण एकदाही प्रत्यक्षात टपरीवर जाउन '४ चहा' असे सांगायची वेळ आली नाही. प्रत्येकवेळी एखादा मुलगा जाउन ऑर्डर देई आणि चहा घेऊन येई. बरं ही काही पहिली वेळ नव्हती हे बघायची माझी. आज पर्यंत डोसा, पोहे, चहा, वडापाव कुठलीही टपरी असो, कॉलेजपासून नोकरीपर्यंत एकदाही मला जाऊन 'चार चहा' म्हणायची वेळ आली नाहीये. कुणी सर्व मुलांना कुठले तरी नियमांचे पुस्तक देते का की ज्यात असा नियम लिहिलेला आहे की तो अलिखित नियम आहे? असो पण आजची पोस्ट त्या टपरीबद्दल नाही. ती आहे आजपर्यंत भेटलेल्या सर्व मित्रांसाठी आहे. 

           तर आता स्वत;ला मुलांपेक्षा अजिबात कमी न समजणाऱ्या आणि मिळेल तिथे वाद घालणाऱ्या मला किंवा माझ्यासारख्या अनेक मुलींना टपरीवर ऑर्डर द्यायला जाणाऱ्या मित्रावर कधीच आक्षेप नसतो. कारण मला वाटतं त्यात एक प्रकारचा आदर दाखवतात हे आपले मित्र. आता टपरीवर चहा घेण्यात किंवा खाण्यात मला अजिबात कमीपणा वाटत नाही. आणि स्वत: घेऊन येण्यातही. पण हे मित्र जी तत्परता दाखवतात स्वत: पुढे जाण्याची, ती भारी आवडते मला. अर्थात हे फक्त उदाहरण झाले. तिथेच टपरीवर कुणी सिगारेट ओढणारा असेल तर तिथून आपल्याला दूर घेऊन जाणारे किंवा त्या माणसाला दूर जा म्हणणारेही पहिले आहेत. असे अनेक किस्से. 

          आजची पोस्ट त्या मित्रासाठी जो रात्री चालत परत जायला लागले तरी होस्टेलपर्यंत चालत येतो. कधी बाईकवरून आपल्या गाडीच्या शेजारून चालतो घरी जाईपर्यंत. कधी घरी पोचले की नाही हे आठवणीने फोन करून विचारतो. बस मध्ये, ऑटोमध्ये चढताना आपल्याला पुढे चढायला लावून आत गेल्यावर एकच सीट असेल तर बसायला जागा देतो आणि स्वत: उभा राहतो. कधी गर्दी असेल तर आपल्या आजूबाजूने स्वत:च्या हाताचा किंवा खांद्याचा आडोसा देतो, बाकी लोकांचे धक्के लागू नये म्हणून. त्या मित्रासाठी, जो माझे सर्व सामान बघून 'ही एकटी बसने कशी जाईल' म्हणून मिल्वोकी ते शिकागो गाडीने आला फक्त सोडण्यासाठी. त्या मित्रासाठी, जो टोरांटोच्या बर्फात मला घरापर्यंत पोचवून मग बसने जायचा. अशा मित्रासोबत असताना अजिबात असुरक्षित वाटत नाही.

          त्या मित्रासाठी जो कितीही कठोर वाटला तरी एखाद्या मुलगी आवडते म्हणून लाजत सांगेल. आणि ती मुलगी जवळची झाल्यावरही मैत्री मात्र विसरत नाही. एखादा जो आपल्याला नोकरी लागली नाही अजून म्हणून न रडता तिला मदतीला बसेल. त्या मित्रांसाठी ज्यांनी मुलगी म्हणून मदत केली तरी आदरही केला आणि सोबतही. त्या मित्रांसाठी जे आपली मैत्रीण चुकतेय माहित असूनही केवळ तिच्यासाठी, तिला सपोर्ट देतात. किंवा असेही जे पटत नाही म्हणून आपल्या छोट्या छोट्या गोष्टीतून असहमत दाखवतात पण तिला एकटीला सोडून देत नाहीत. त्या मित्रासाठी, जे प्रेम असले तरी मैत्रीला महत्व देतात आणि तिला त्याचा मागमूसही लागू देत नाहीत. किंवा तिच्यासाठी जो लग्नात आला तरी नंतर तिच्या सासरचे काय म्हणतील हा विचार करून, इच्छा असली तरी फोन करायचं टाळतात. खडसावून विचारले तर, मीच कामात होतो म्हणून उडवून लावतात. त्या मित्रासाठी जे बायकोला पटत नाही तरी मैत्रिणीला मदत नक्की करतात. 

             कधीकधी वाटतं की मित्र म्हणून जी काही व्यक्ती असते तिची जागा दुसरे कुणीही घेऊ शकत नाही. कितीही भाऊ, बहिण, नवरा आणि बाकी मैत्रिणी असल्या तरी मित्र खास असतातच. जे मदत नाही करता आली तरी सोबत राहतात. अनेकदा असे ज्यांनी आयुष्यात अनेक वाईट परिस्थितीत पूर्णपणे साथ दिलेली असते आणि कधी फोन केला तर आजही मदत करतील अशी खात्री असते. आणि सर्वात शेवटी अशा मित्रासाठी, जो आता नवरा असला तरी आधी जवळचा मित्र होता आणि राहीलही आयुष्यभरासाठी. तर आजची ही पोस्ट फक्त त्या सर्व मित्रांसाठी. Thank you for "Being There".

विद्या भुतकर.