एक मैत्रीण

परवा आमचा फोन झाला खूप दिवसांनी

आणि बराच वेळ बोललोही.

बोललो म्हणजे तरी काय?

नुसतं गॉसिप, अगदी बॉलिवूडबद्दलही.

इतके की हसलो की

डोळे भरले थोडे हसतानाही.

तक्रारी होत्याच जरा

घरच्या, थोड्या बाहेरच्याही.

तिनं बिस्कीट दिलं मुलीला

चार क्षण सुखाने बोलण्यासाठी

आणि मीही बाथरूम शोधलं

निवांतपणे ऐकण्यासाठी.

आम्ही मग आमच्याच झालो फक्त

दोघी आणि दुसऱ्या बाजूला जग.

बोलता बोलता कळत नव्हतं

कोण कुणाला समजावत होतं.

वाटलं, असायला हवं होतं तिथे

हात हातात धरायला.

'असू दे गं, होतं सर्व ठीक.'

असं एकमेकींना समजावायला.

बोलून सर्व प्रश्न सुटत नाहीत

तरी फोन ठेवल्यावर हलकं वाटतं,

मनावरचं मणभर ओझं कमी होतं

सगळं कसं सोपं वाटतं.

एखादी असते हसवणारी,

एखादी फक्त शॉपिंगला येणारी,

पण एखादीच असते 

प्रत्येक महत्वाच्या क्षणी आठवणारी.

कितीही दूर असलं  तरी

अंतर कमीच पडतं अशी मैत्री थांबवायला

प्रत्येकाला असावी अशी एक मैत्रीण

'फोन झाला' की हलकं हलकं वाटायला.

विद्या भुतकर.

https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/