आजही :)

      सोळा-सतरा  वर्षांपूर्वीची गोष्ट असेल. पुण्यात राहून वर्ष होऊन गेलेलं. कर्वेरोडवरची सर्व हॉटेलं पालथी घालून झालेली. व्हेज, प्युअर व्हेज असं लिहिलेली अनेक हॉटेलं असायची, दिसायची. तसंच मांसाहारीही होती, ठराविकच पण होती. इतक्या ठिकाणी फिरुनही एक गोष्ट मात्र मला खटकत होती. मला एखाद्या हॉटेलमध्ये बसून ऑम्लेट-ब्रेड खायचा होता. त्यात चीज ऑम्लेट असेल तर उत्तमच. कित्येक दिवस होऊन गेलेले बाहेर असं ऑम्लेट खाऊन. मग एका सुट्टीच्या दिवशी, संदीपच्या मागे लागलेच. म्हटलं मला खायचंय ऑम्लेट. रविवारी सकाळी ८-९ वाजता डहाणूकर पासून सुरु केलेला शोध. प्रत्येक हॉटेलसमोर थांबायचं, संदीप विचारून यायचा. 'नाही' म्हटलं की पुढच्या हॉटेलात. ऑम्लेट, तसं रात्री कुठे तरी टपरीवर मिळालं असतं. पण तेही कुठेतरी स्टेशनवर वगैरे. आणि तोवर कोण थांबणार? ८-१० हॉटेल पालथी घातल्या वरही काही मिळालं नाही म्हणून मी खट्टू झालेले. शेवटी संदीप म्हणाला, 'चल जाऊ एका ठिकाणी' आणि डेक्कनला 'गुडलक' ला घेऊन आला. तिथं मस्तपैकी हवं तसं ऑम्लेट खाल्लं आणि समाधान झालं. :) त्याला तेव्हा ते मुलीला घेऊन जाण्या योग्य वाटलं नव्हतं, 'का?' ते माहित नाही. पण नाईलाजाने का होईना, शेवटी घेऊन गेलाच आणि मला असं खाताना पाहून खूषही झाला एकदम. तो किस्सा आयुष्यभर विसरणार नाही. 

       काल संध्याकाळी आम्ही सगळे जण तयार झालो. मला एका मिडल-ईस्टर्न हॉटेलमध्ये खायचं होतं. बॉस्टनमध्ये आल्यापासून एकही चांगलं खाण्याजोगं मिडल-इस्टर्न हॉटेल मिळालं नाहीये. त्यात मग हुक्की झाल्यावर इंटरनेटवर एक शोधलं. तिथे पोहोचलो तर तो बार होता. मुलांना नेण्यायोग्य नाहीच. दुसरं पाहिलं शोधून तर तिथे दोन-दोन लोकांना बसता येतील असे चारच टेबल. मग तिसऱ्या ठिकाणी गेलो, तोही बारच. इतक्यात मुलं कंटाळली होती. त्यांची कुरबुर चालू झाली. आता त्यांच्यासाठी म्हणून अनेक वेळा इच्छा मारली जाते. काल मात्र तसं करावं वाटत नव्हतं. दुसरंच काहीतरी खावंसं वाटत नव्हतं. शेवटी अजून एक हॉटेल मॅपवर शोधलं आणि अजून अर्धा तास गाडी चालवत तिथे पोहोचलो. जेवण तसं ठीकच होतं.  पण भूक लागली होती. तिथे बसून मुलांनी, आम्ही पिटा ब्रेड, हमस, चिकन, ग्रीक सलाड हे सगळं भरपूर खाल्लं. पोट भरलं. पण त्याही पेक्षा मन जास्त भरलं होतं. लग्नाच्या बाराव्या वाढदिवसानिमित्त ही सगळी खटपट केली होती. दीड तास इकडे तिकडे शोधून मला हवं तिथेच जेवायला तो घेऊन गेला होता, आजही. :) 

विद्या भुतकर.