काल पोस्ट लिहिली 'जशी आहे तशी' आणि रात्री वाचून झाल्यावर नवरा म्हणाला, "काय लिहिलं होतंस काही कळलं नाही". त्याच्या म्हणण्यानुसार, बाकीच्यांना माझं लिखाण कळेल की नाही याचा मापदंड तो आहे. त्याला मी लिहिलेलं कळलं तर मग बाकीच्यांनाही कळेल. :) मग मी त्याला सांगत बसले डोक्यात काय आलं ते, आणि तो म्हणाला, यातलं काहीच त्या पोस्ट मध्ये दिसत नाहीये. :) मी त्याला संदर्भासहित स्पष्टीकरण देत होते तेच इथेही लिहितेय.
तर पोस्ट होती एका जोडप्याबद्दल, जे एकमेकांना वर्षभर तरी ओळखत आहेत. त्यात त्यांचं नातं मैत्री, आकर्षण आणि प्रेम या पायऱ्या ओलांडत गेलंय. या सगळ्या प्रवासात एक स्त्री म्हणून विचार केला तर आपण आपलं सर्वस्व कधीच दिलेलं नसतं. त्याला समोर जो चेहरा दिसत असतो, जे शरीर दिसत असतं, त्यावर कितीतरी आवरणं असतात. कधी ते मेकअपचं असतं, तर कधी आभूषणांचं असतं. कधी चांगल्या कपड्यांचं, कधी बारीक वाटावं म्हणून कंबरेला करकचून बांधलेल्या पँटचं असतं. बरं या सर्व झाल्या वरवर दिसणाऱ्या आवरणाच्या भौतिक खुणा. काही न दिसणाऱ्याही असतात. कधी त्यात भीती लपलेली असते, कधी काळजी, कधी आपल्याच शरीराबद्दलचा न्यूनगंड. हे सगळं हसण्यात, रडण्यात, उडवून लावण्यात लपवलेलं असतं.
ही सगळी आवरणं, आभूषणं जेव्हा गळून पडतात, तेव्हा ती फक्त एक स्त्री म्हणून उरते. त्याच्यासमोर आपण जसे आहोत तशीच उभी असलेली. त्यात तिची ती भीती, आपल्या शरीराबद्दलचं अवघडलेपण, न्यूनगंड सर्व समोर असतं त्याच्या. तिथे मग काहीच लपत नाही. आणि हे सर्वस्व घेऊन त्याच्या समोर उभं राहणं हा एक अविस्मरणीय अनुभवच, नाही का?
विद्या भुतकर.
No comments:
Post a Comment