भय इथले संपत नाही

भय इथले संपत नाही 

मज तुझी आठवण येते 

मी संध्याकाळी गातो 

तू मला शिकविली गीते.... 

कालपासून हे गाणं सतत डोक्यात, कानात, फोनमध्ये चालू आहे. दार थोड्या दिवसांनी हे असं होतं. हे गाणं ऐकणं ही एक अनुभूती आहे. प्रत्येकवेळी ते ऐकायला लागलं की एक विचित्र वलय मनाभोवती तयार होतं. मनातली अव्यक्त भीती पुन्हा एकदा वर येऊ पाहते. नक्की कशाचं भय असतं माहित नाही, पण ते अस्पष्ट असणं याचीही भीती असतेच की. याचे बोल, ते गहिरं संगीत आणि त्यांत ऐकू येणारा स्पष्ट सुंदर मनाचा ठाव घेणारा आवाज. सगळं मनाला घेरुन राहतं. खरंच आपलं नशीबच म्हणून हा अनुभव आपल्याला घेता येतो. 

भय सतत कशा ना कशाचे. एखाद्या जवळ आपल्या मनातला शब्दन शब्द सांगण्याचं. त्याला सर्वच कळलं तर? किंवा जीव तोडून सांगूनही, ते त्याला कळलं नाही तर? उमजूनही न उमजल्याचा आव आणला तर? कुणी इतकं प्रेम करावं की 'नाही' म्हणणंही जड व्हावं आणि ते 'नाही' म्हटल्यावर पुढे त्याचं काय होईल याचं भय. कधी हातातल्या इवलुशा पोराकडे पाहात 'त्याच्यावर किती जीव आहे' या विचारांचं भय? आणि या सगळ्यांपेक्षा सर्वात जास्त भीती कशाची माहितेय? हे सगळं आपण सहन करत असताना, तो किंवा ती सोबत नसण्याची. ती व्यक्ती जिच्यासमोर या कशाचीच भीती नसते, व्यक्त होण्याची, हसण्याची, रडण्याची. 

भय इथले संपत नाही..... हेच खरं.. 

https://youtu.be/x88r7JI4ljU

विद्या.