साथ देत राहू....

गेले दोन महिने आजारपणाची सुट्टी होती. आज सुट्टीनंतर ऑफिसचा पहिला दिवस. कसा जाईल दिवस,  पाठ दुखली तर, पुढचा प्रोजेक्ट काय असे अनेक विचार डोक्यात येत होते. इतक्यात एका मैत्रिणीचा मेसेज आला,"एकेकाळी तू मला सुचवलेलं गाणं ऐकतेय आणि तुझी आठवण झाली. कशी आहेस?". म्हटलं,"ऑफिसला चाललेय.". तर पुढचा मेसेज होता,"keep your chin up and smile. Dont be meek."(ताठ मानेने आणि हसत ऑफिसला जा. ) केवळ त्या मेसेजमुळे इतकं छान वाटलं. प्रत्येकाच्या आयुष्यात इतक्या गोष्टी चालू असतात. हे असे क्षणच सुखावतात, आयुष्य सुसह्य करतात. बाकीही मैत्रिणींनी विचारलं, कसा गेला पहिला दिवस. जणू हे सर्व पहिल्यांदाच करतेय. त्यांच्या त्या विचारण्यानेही एक सोबत, मदत मिळाली. 

         गेल्या चार महिन्यात, आजारपणात प्रत्येकीकडून वेग-वेगळ्या प्रकारचं बळ मिळालं. कधी जेवणासाठी डबा घरी आणून देऊन, कधी मुलांना सांभाळून, कधी कामातील ताणाच्या तक्रारी ऐकून-सांगून, कधी 'होशील गं बरी, दम धर' असं आश्वासन देऊन, कधी 'आराम कर मुकाट्याने' असं दटावून, 'कधी फोन केला नाहीस, ठीक आहेस ना?' विचारून, तर कधी 'आई, पाय दाबून देऊ का विचारुन'. आणि हे सर्व आपापले व्याप सांभाळून. प्रत्येकीचं रुप निराळं, नातं निराळं. अगदी आईइतकीच काळजी करणाऱ्या सासूचंही. प्रत्येकवेळी प्रेम, शक्ती, अनुभव, धैर्य, उत्साह, जवळीक, सहनशीलता यांचं नवं रूपं बघायला मिळतं. 

आज आंतरराष्ट्रीय महिला दिनानिमित्त, त्या सर्व जणींना माझ्या शुभेच्छा. अशीच एकमेकींना साथ देत राहू, पुढे जात राहू. 

विद्या भुतकर.