स्वप्ना आणि सत्या

गादीवरची चादर बदलत बदलत दोघे बोलत होते.
ती: अरे माहित्येय का त्या प्रज्ञाच्या नवऱ्याने तिला बड्डे गिफ्ट दिलंय, सरप्राईझ. काय असेल गेस कर?
तो: (खोट्या उत्साहाने) काय गं?
ती: अरे नेकलेस आहे डायमंडचा, तीनेक लाखाचा असेल तरी. भारी आहे ना? मला आवडतात असे सरप्राईझ. थांब तुला दाखवते.
गादीवर बसून मग तिने Whats App वरून तो फोटो दाखवला.
ती: छान आहे ना?
तो: हो पण इतका महाग असेल असं वाटत नाही.
ती: अरे डायमंड आहेत ते, चमकत होते एकदम.
तो: मला असले महागडे गिफ्ट देणे म्हणजे वेडेपणा वाटतो.
ती: हो, तुझं आपलं नेहमीचंच. मी कुठे मागितलाय?
तो: मागू पण नकोस.
ती: पण, तुला कधी इच्छा होईल का? असा वेडेपणा माझ्यासाठी करायची?
तो: आपली ऐपत आहे का असले गिफ्ट घ्यायची?
ती: अरे मी कुठे म्हणत्येय घे म्हणून. मी म्हणत्येय की तुला माझ्यासाठी असा वेडेपणा करावासा वाटेल का?
तो: माझं प्रेम दाखवण्यासाठी इतके पैसे खर्च करायची गरज नाहीये.
ती: (आता चढलेल्या आवाजात) मी काय म्हणतेय ते कळतंय का तुला? समज आपल्याकडे खूप पैसे आहेत किंवा नसतीलही, पण माझ्या प्रेमासाठी किंवा हट्टासाठी काहीतरी असे करायची तुझी इच्छा होईल का?
तो: (वैतागून) समज आपल्याकडे पैसे असले तरी ते असे खर्च करणे म्हणजे वेडेपणाच आहे. तुला नाही का वाटत असं?
ती: आहेच तो वेडेपणा. पण करायचा ना कधीतरी वेडेपणा.आणि मी म्हणतेय की केवळ काल्पनिक वेडेपणा.
तो: पण तो तरी कशाला हवा न? माणसानं अंथरूण पाहून पाय पसरावेत.
ती: जाऊ दे तुला नाहीच कळणार मी काय म्हणतेय ते.
तो: हो मला कळतच नाही तुला काय म्हणायचं असतं ते.
ती: (मनातल्या मनात) माझ्या मनाच्या समाधानासाठी तरी हो म्हणायचं होतंस ना. तू घेतलं तरी मी परत केलं असतं.
तो: (मनातल्या मनात) खरंच तुला देता येईल तेव्हां आणेनच ना. कशाला उगाच खोट स्वप्न दाखवावं माणसानं?

आज पुन्हा एकदा स्वप्न आणि सत्य यांची वादावादी झाली होती. आज पुन्हा एकदा दोघे एकमेकांकडे पाठ करून झोपले होते.

विद्या भुतकर.