इथून परत गेल्यावर हाफ मॅरॅथॉन आहे त्यामुळे पुण्यात आल्या आल्या एका जिममध्ये जाण्यासाठी रजिस्टर केले. अर्थात जिम सुरु करण्यासाठी फक्त उत्साह लागतो. बाकी पुढे ते नियमित करणे हे केवळ एक स्वप्न आहे. जे लोक हे स्वप्न सत्यात उतरवतात ते खरंच महान आहेत आणि त्यांची नावे कुठेतरी ऑलंपिक मध्ये वगैरे येत असतीलच. आपल्यासारख्या सामान्य माणसाच्या नशिबात फक्त वर्षाचे पैसे देणे आणि तिथे का गेलो नाही याची मनातल्या मनात स्वतःलाच कारणे सांगणे. मी कितीतरी वेळा अशा फी भरून दांड्या मारल्या आहेत. काय केले म्हणजे ते नियमित होईल यावर कुणीतरी उपाय सुचवा. असो. आजचा मुद्दा असा की जेव्हा केंव्हा मी जिम मध्ये गेले आहे तिथे एक प्रकारचे वातावरण पाहिले आहे. सध्या पुण्यातही आलेले माझे काही अनुभव होतेच म्हटलं लिहावं याबद्दल.
तर एकतर या जिममध्ये जाणाऱ्या लोकांमध्ये असेच खूप कमी पण नियमित जाणारे लोक असतात. त्यात एकदम बिल्डर, धिप्पाड असे लोक असतात. मी संदीपला अनेकवेळा म्हणालेले आहे, बघ जरा काहीतरी कर. असा हो. :) तिथेच काही जोरदार व्यायाम करणाऱ्या, एकदम सडसडीत बायकाही असतातच. अमेरिकेत तर अशा बायकांना बघून आपण किती जाड आहोत अशी भावना मनात येत राहायची. त्यात ट्रेडमिल वर एकदम वेगाने पळणाऱ्या कुणी होत्या तर कुणी २०-३० किलोचे वजन हातात घेऊन व्यायाम करणाऱ्या. योगा क्लासमध्ये अमेरिकन बाईने शिकवलेला योगा लोक किती मनापासून करायचे हे पाहून भारी वाटायचं. एकदा झुंबा क्लासही लावला होता मी. पण त्यात मेक्सिकन टीचर होती. तिच्या पुढच्या ४ स्टेप झाल्या तरी मी मागे काय सांगितले तेच करत असायचे. १० पैकी ४च क्लास केले आणि सोडून दिले. :) hardcore क्लासमध्ये, माझ्या हातातल्या ५ किलोच्या वजनाला कुत्सित पणे पाहणाऱ्या नजराही पाहिल्यात मी. असो.
काही एकदम वजनाने भारदस्त आणि नुकतेच जिम लावलेले लोकही असतातच. हे अगदी आपला जीव तोडून, एकदम हळू गतीने व्यायाम करताना दिसताना. त्यांचं शरीर घामाने डबडबलेलं असतं. पण मला या लोकांचं कौतुक वाटतं. कारण बाकी अनेक आळशी लोकांपेक्षा ते स्वतःसाठी काहीतरी करत आहेत याचा आनंद होतोच. पण त्याच सोबत, त्यांची योग क्लासमध्ये वगैरे साध्या गोष्टींसाठी झालेली धडपड पाहून, शरीर किती आखडून येऊ शकतं याचा नमुनाही पाहिलाय. अर्थात मी काही खूप ग्रेट नाहीयेच. दर वेळी नव्याने जिम लावली की हालत खराब होतेच. अगदी आताही, कितीही पळायचा सराव असू दे, जरा वजन उचलले किंवा वेगळे व्यायाम केले की हातपाय दुखणारंच. बरं नुसते, हातपाय असतील तर ठीक आहे. आपल्या शरीरात असाही अवयव आहे आणि तो इतका दुखू शकतो असे नव०नवीन शोध मला नव्याने लागत राहतात. त्यामुळे मला मुन्नाभाई चा डायलॉग आठवतो, "अपनी बॉडी में इतनी हड्डीया है पता था क्या?" :)
काही गप्पीष्ट लोकही येत असतात. म्हणजे यांचे व्यायाम कमी आणि प्रत्येकाच्या चौकशा जास्त चालतात. त्यात मग तुम्ही काळ काय व्यायाम केला पासून, मी काळ काय खाल्ले आणि त्यामुळे मला कसा पोटाचा त्रास होत आहे यापर्यंत सर्व गप्पा सामील असतात. अशा लोकांशी ओळख असेल तर जिम मधल्या सर्व लोकांचा इतिहास भूगोल तुम्हाला थोड्या वेळात कळू शकतो. बाकी काही झाले नाही तरी निदान यांच्यामुळे कंटाळा तरी पळून जातो. एखादा मुलीला इम्प्रेस करणारा असतोच, मग तो भारतात असो की अमेरिकेत. एखादी जोडीही दिसते जिम मध्ये. जोडी म्हणजे, दोन पुरुष किंवा दोन बायका. नेहमी सोबतच व्यायाम करताना दिसतात ते. ते चुकून एकटे दिसले तर, 'मेले में बिछडे हुए' वाटतात. तर हे असं बाकी लोकांचं झालं.
मी सांगत होते, मला लै भारी वाटते कितीही पळायला द्या, काय टेन्शन नाही म्हणून. पण सध्या जिममध्ये lower body आणि नंतर upper body असे वेगवेगळे वर्कआऊट झाले. आता जरा ठीक आहे पण, परवा स्वनिक दोन वेळा 'थांब' म्हणाले, तर पळत सुटला. इतकी चिडचिड झाली. त्याला धरायला जायला एक पायरीही उतरता येत नव्हती. आणि ही माझी अवस्था एकदम कमीत कमी वजनात झाली होती. ज्या बायका, "तुला काय जिमची गरज नाहीये" असे म्हणून कौतुक करत होत्या त्या एकदम ४० ते ८० Kg पर्यंत वजन घेऊन पायाचे व्यायाम करत होत्या. आणि माझ्याकडून २० किलो हलत देखील नव्हते. त्यावरून माझ्या लक्षात आले की मी कितीही पळाले तरी, पूर्ण शरीराचा व्यायाम किती महत्वाचा आहे. त्यामुळे यापुढेही हे सर्व व्यायाम नियमित करायचे असा सध्यातरी निश्चय केला आहे.
काहीही असो, तुमचा स्वतःचा अनुभव कसाही असला, तरी एकदा जिममध्ये गेले की भारी वाटते.एकतर जोरदार गाणी चालू असतात. त्यामुळे व्यायामाला जोर येतोच. आणि तुमच्यापेक्षा हळू करणाऱ्यांना पाहून हिम्मत येते आणि भारी लोक पाहून अजून पुढे काही केले पाहिजे ही इच्छा. सध्याच्या जिममध्ये इंस्ट्रक्टरही भारी आहेत. त्यामुळे काहीतरी बरोबर करत आहोत असं तरी वाटत आहे. त्याचसोबत बरेच काही शिकायचे आहे हेही. तिथून बाहेर पडल्यावर काहीतरी चांगले काम केल्याचं समाधान वाटतं. खरं सांगायचं तर, घरापासून तिथे पोचणे हाच मोठा अडथळा असतो आपल्या सर्वांचा. एकदा पोचलं की निम्मं काम होतं. पळल्यामुळे कधी कधी माझे गुढघे दुखायचे, गेल्या काही दिवसांपासून ते सर्व कमी झालं आहे. असे अनेक लोकांना अनेक पॉसिटीव्ह बदल दिसत असतील. निदान त्यासाठी तरी जिमला जायलाच पाहिजे. :) जाऊ दे, आज हात दुखत आहेत. इथेच थांबते. :)
विद्या भुतकर.
https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/
No comments:
Post a Comment