फुलपाखरू

         कॉलेजच्या फर्स्ट ईयर मध्ये ही कविता लिहिली होती. दुसऱ्या वर्षीच्या वार्षिक अंकात दिली होती. एका मैत्रिणीने स्वत: मेसेज करून सांगितले की तिला त्या मासिकात दिसली म्हणून. मला नेहमी प्रश्न पडतो की लोकांना खरेच का इच्छा होत असेल अशी चांगली कामे करायची? त्यांत फक्त त्यांचा चांगुलपणा दिसतो. थंक्यू सो मच. :)

          तर ही कविता विशेष काही नसेलही पण हि आणि अजून एक दोन कविता मी कॉलेजच्या काव्यवाचनात वाचल्या होत्या. विं. दा. करंदीकर यांच्या सोबत एका मंचावर बसले होते. माझ्या डायरीत त्यांनी त्यांच्या सुंदर अक्षरात स्वाक्षरी केली होती. (ती डायरी पुन्हा पहिली पाहिजे.) ती संध्याकाळ अजूनही आठवते. आणि यासर्वानंतर दुसरे पारितोषिकही मिळाले होते.  तो दिवस आठवला आणि वाटलं खरंतर मीच ते फुलपाखरू होते. कुठल्याही छोट्या मोठ्या गोष्टीचं टेन्शन नव्हतं. Life was so much simpler then. कवितेचा फोटो पाहून सर्व आठवणी जाग्या झाल्या.

फोटो पाहताना लक्षात आले कवितेला काहीही साचा नव्हता आणि ती छापण्यातही. थोडी ठीक ठाक करण्याचा प्रयत्न केला आहे.

फुलपाखरू

असा एखादा दिवस येतो

काही विशेष न वाटता संपणारा

पण नंतर मात्र

खूप काही देऊन जाणारा अन....घेऊनही...

असाच होता तो दिवस

तुझी माझी ओळख होण्याचा. 

तशी नेहेमीचीच होती पद्धत
ओळख करून देण्याची 

पण तेव्हा कुणालाही कल्पना नव्हती

अगदी वेगळ्या भविष्याची....

जशा होऊ लागल्या

नियमित आपल्या भेटी

मन माझं शोधू लागलं

शब्द तुझ्याशी बोलण्यासाठी. 

तू मात्र होता तुझ्याच विश्वात रमलेला...
तुझं चिडणं, रुसणं, रागावणं घाबरवायचं मला!
विचार करायचे मी नेहमी,
असेन तरी का मी
तुझ्या मनाच्या विश्वात,
असेलच तर कुठे दूरच्या एका कोपऱ्यात?

वाटायचं काहीच अडत नसेल

तुझं माझ्यावाचून

मनातल्या गोष्टी राहायच्या मनातच राहून
अखेर तो दिवस आला...

मला उंच आकाशात घेऊन जाणारा

प्रशस्त लाटांवर मनसोक्त उडवणारा...

आणि आनंदाची भरती आणणारा.
मी खूप खूष झाले होते

तुझ्या मनातील गुपित समजले होते,

तुझी पसंद तर मीच होते.....

ठाऊक नाही मला

तुझ्या स्वप्नातील परी कशी आहे,

पण मी तरी केव्हांपासून तुझीच आहे

तुझ्या होकाराने, तुझ्या सोबतीने
मला खूप काही दिलं

तेव्हापासून सुरवंटाचं फुलपाखरू झालं.
कारण त्याच्या छोट्याशा विश्वात
तुझं आगमन झालं.
वेडं ते फुलपाखरू आनंदाने नाचलं,
डोळ्यातून हसलं आणि
आपल्या सुंदर पंखांकडे पहात राहिलं.
पंख तरी कसे होते?
सुंदर रंगांचे, नव्या दिशांचे, नव्या स्वप्नांचे.
स्वप्नांची जी दुनिया त्यांनी सजविली होती

तिथले काटे त्यांनी पाहिलेच नव्हते.

वास्तवाचे भान त्यांना होतेच कुठे?
लवकरच त्याचं स्वप्न भंगलं,
कर्तव्याने त्याला वास्तवात आणलं.

स्वप्नांचे रंग केव्हाच उडून गेले

विरहाचे काटे पंखांना फाडून गेले

फुलपाखरू आता स्वत:लाच विचारत राही.....

प्रेम करून त्याला मिळालं का काही?
त्यानंतर ते फुलपाखरू कधीच हसलं नाही.

विद्या भुतकर.

https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/