बेडरूमचं दार बंद झालं आणि दोघेही एकमेकांकडे पाहून आनंदाने चित्कारले. त्याने तिला दटावून तोंडावर बोट ठेवलं. तरी तिच्या मनातला आनंद आणि चेहऱ्यावरचं हसू कमी होत नव्हतं. घुसळून ती त्याच्या मिठीत शिरली आणि त्यानेही तिला प्रेमाने थापटलं. प्रेमाचा भर ओसरला तसे दोघे गादीवर बसले. ती त्याला चिकटून बसली आणि तो जरा भानावर आला.
म्हणाला,"जरा लांबच बसा दीपा मॅडम. मी एकदम सभ्य मुलगा आहे, मघाशी ऐकलंस ना?".
"सभ्य म्हणे, डोंबल माझं. तोंड बघ जरा आरशात. शनिवारी भाजीही तोच आणतो हां..." त्याच्या आईची नक्कल करत ती बोलली.
"सांगू का कुठल्या भाज्या घ्यायला जातोस ते? तुझ्यासाठी आधी जाऊन भाज्या घेऊन बसावं लागतं मला." दीपूने त्याच्या खांद्यावर रागाने चापट मारली.
"गप्पं बस हा, नाहीतर सांगेन आईला..."
"हो सांग ना... आईचं शेपूट. निदान फॉरमॅलिटी म्हणून तरी दोन प्रश्न विचारायचेस? तुझ्यापेक्षा मीच बरी." दीपूने चिडवले.
"आणि काय रे, तुला सांगितलं होतं ना वेळेत ये म्हणून...उशीर का केलास?" तिने पुढे विचारलं.
"अगं वाटलं पाहिजे ना मुलाकडचे लोक आहे ते, म्हणून उशीर केला. बाय द वे, तू साडी का नेसली नाहीस? मी सांगितलं होतं ना?", चिराग.
"गपे... उगाच नाटकं करू नकोस. मला नाही आवडत साडी-बिडी. ", दीपू लटक्या रागाने बोलली.
"ते जाऊ दे, समोशाची आयडिया भारी होती हां.." तो म्हणाला.
"हो ना... आमच्या चिरागला आवडतात हो...." तिने पुन्हा त्याच्या आईची नक्कल केली.
"दुसरा कुणी असता तर नुसतं त्या कारणानेच नाही म्हटलं असतं, असला शेम्बडा आहे म्हणून..".
"म्हण ना मग मला पण....म्हणून तर दाखव...." म्हणत त्याने तिला आपल्या जवळ ओढले आणि म्हणाला,"पण खरंच थँक्स, माझ्यासाठी तू या बोअरिंग प्रोसेस मधून जातेयस. आई-बाबा खूष होते आज एकदम. त्यांनी पाहिलेल्या मुलीला बघायला मी फायनली होकार दिला म्हणून. नाहीतर पियुष चा डिव्होर्स झाला तेंव्हापासून त्यांनी अपेक्षाच सोडून दिल्या होत्या आमच्या लग्नाच्या."
"ह्म्म्म ठीक आहे रे, तुझ्यासाठी काय वाट्टेल ते.... गरज वाटली तर तुला पळवूनही नेला असता. हे 'बघणं' तर काहीच नाही. " दीपू म्हणाली.
चिरागच्या भावाने हट्टाने लव्ह-मॅरेज केलं होतं अमेरिकेतच आणि वर्षभरात त्याचा डिव्होर्सही झाला होता. त्यामुळे तो लहान असूनही त्याच्या लग्नाला होकार देणारे आई-बाबा आता त्या पध्द्तीच्या अगदीच विरुद्ध झाले होते. आई-वडील, नातेवाईक, घरचं सगळं पाहिल्याशिवाय होकार द्यायचाच नाही मुलीला हे त्यांनी मनाशी पक्कं केलं होतं. कितीही ठरवलं तरी प्रेम ठरवून थोडीच टाळता येतं? चिराग नाही म्हणता म्हणता दीपूच्या प्रेमात पडलाच होता. वर्षभर झालं त्यांचं चोरून भेटणं चालू होतं. ती तरी घरी किती थांबवणार?
हा दिवस पाहण्यासाठी त्यांना कितीतरी युक्त्या कराव्या लागल्या होत्या. आधी त्यांच्या जातीतल्या मुली पाहिल्या, त्या त्याला पसंत पडत नव्हत्याच. मग त्याने विचारलं, "तुम्हाला महत्वाचं काय आहे? मुलगी तुमच्या पसंतीची हवी का जातीतली? नक्की ठरवा. "
हळूहळू मग त्यांनी वेगवेगळ्या जातीतल्या मुलीही पाहिल्या. मग एक दोनदा चिरागनेच वेबसाईटवर लॉगिन केले आणि तिचा प्रोफाईल चेक केला. त्याने तो दोन तीनदा पाहिल्यावर ती वेबसाईट आपलं काम करत होती. पुन्हा पुन्हा मागचे व्हीव्यू समोर आणून दाखवत होती. हे होतंय याची खात्री पटल्यावर त्याने एकदा आई-बाबांना त्या वेबसाईटवर बघायला सुचवले. समोर ती आलीच. हो-नाही करत त्यांनी भेटायचं, बोलायचं ठरवलं. त्यानेही 'हां, ठीक आहे.. म्हणून होकार दिला होता. आजचा दिवस उजाडला आणि आपण असे समोर आहोत एकमेकांच्या यावर त्यांचा विश्वासच बसत नव्हता खरंतर.
कितीतरी वेळ त्यांनी मग पुढे काय करायचं यावर चर्चा केली. बाहेर गप्पा चालूच होत्या.
"चल जायचं का बाहेर?", चिरागने विचारलं.
"बैस ना जरा वेळ... अजून भारी वाटतंय." ती म्हणाली.
"घर छान आहे हा तुमचं...",आजूबाजूला बघत चिराग बोलला.
"हो, थँक्स..."...
"या फोटोतली तू आहेस का? मुलाच्या कपड्यात? चेहऱ्यावरची आठी मात्र तशीच आहे अजून... खडूस कुठली..." चिराग म्हणाला.
बाहेर कुणाची तरी चाहूल लागतेय असं वाटलं तसे दोघेही दार उघडून बाहेर पडले.
"काय बऱ्याच गप्पा मारलेल्या दिसतायेत??", चिरागचे वडील बोलले. चिराग नुसतंच हसला.
दीपूची मानही खालीच होती.
पाचेक मिनिटांत त्याच्या वडिलांनी मुक्काम हलवला. "चला, येतो आम्ही. कळवूच एक-दोन दिवसांत. आज-काल आपल्या हातात काही नसतं, मुलं म्हणतील ते. "
त्यावर सगळे हसले...जोरजोरात.... त्याच्या आईने आणलेले पेढे आणि केळी तिच्या हातात दिली. हळदी-कुंकू लावलं आणि सर्व निघाले. दीपूला आईने 'पाया पड' अशी खूण केली. पण तिने सरळ ती धुडकावून लावली होती.
सर्व पाहुणे बाहेर पडले आणि तिच्या आईने सुटकेचा निःश्वास सोडला आणि सोफयावर जरा आडवी झाली. दोन तासांचा कार्यक्रम पण किती ती दगदग. कुणी काहीच बोलत नव्हतं.
मग आईनेच विषय काढला,"कसा वाटला तुम्हाला?"
बाबा,"ह्म्म्म ठीक होता."
आई,"उंची जरा कमी आहे ना? दोघे शेजारी उभे राहिले तर एकदम बरोबर दिसत होते.".
दीपूने यावर कधी विचारच केला नव्हता. ती नुसतंच 'ह्म्म्म' म्हणाली.
"बाकी चांगला वाटला, घरचे नीट बोलत होते तसे.",बाबा.
"नाही हो, आई किती शिष्ठ वाटत होती. साधं घर छान आहे असंही म्हणाली नाही.", आईला काही ती बाई आवडली नव्हती.
"हे बघ आधी मुद्याचं बोल, मुलगा कसा वाटला?",बाबांनी डायरेकट विचारलं.
"चांगला होता. शिक्षण, दिसायला, घरदार सगळं चांगलं वाटतंय", आईने मुलावर फोकस केलं.
दीपू त्यांची तोंडं बघत होती फक्त.
"तू सांग की गं?" तिला आईने विचारलं.
"मी काय सांगू? ठीक होता. असं एका भेटीत कळतं थोडीच? बघू विचार करते.",दीपूने आव आणला होता.
"मला ना एका गोष्टीचं टेन्शन वाटतंय हो",आई.
"कशाचं?" दीपू.
"त्यांच्या छोट्या मुलाचं लग्न झालेलं म्हणे, आणि लगेच डिव्होर्सही. काय असेल कारण काय माहित? मला तर तेच एक टेन्शन वाटत आहे.
आईचा चेहरा चिंताग्रस्त झाला होता आणि इतका वेळ जरा पॉसिटीव्ह असलेले बाबाही जरा विचार करू लागले. आणि दीपूला 'पुढे काय होणार?' या काळजीने ग्रासलं.
कधी एकदा त्याच्याशी बोलतेय असं तिला झालं होतं. 'त्याचे आई-बाबा हो म्हणाले की घरी समजाऊ आपण', असा विचार तिने केला.
तिकडे चिरागच्या घरीही चर्चा चालू होतीच....
क्रमश:
विद्या भुतकर.
No comments:
Post a Comment