ती घरी आली. दमलेली, वैतागलेली.
तो: काय गं? काय झालं?
ती: तेच नाटक रे पुन्हा. कितीही काम केलं तरी पुरे होत नाहीच.
तो: जाऊ दे तू नको विचार करुस. जे काही आहे ते सरळ सांगून टाकायचं.
ती: ह्म्म्म... पण मग उगाच बाऊ होतो त्याचा. त्यापेक्षा सोडून देते.
तो: मी काय म्हणतो, तू मेलच कर मॅनेजरला सरळ. सगळं ऑफिशियल असलेलं बरं असतं. म्हणजे उद्या कुणी
विचारलं तरी तुझ्याकडे पुरावा राहील.
ती: बघते. काहीतरी करायलाच लागेल पण. नाहीतर हे असं घरावरही परिणाम होतो त्याचा. उगाच चिडचिड होते मग.
तो: हो. तुला ना ब्लॉक करायला जमत नाही. बाहेरचं काम बाहेरच सोडून यायचं. डोक्यात, मनात ठेवून यायचं नाही बघ.
ती: करते अरे प्रयत्न पण नाही जमत. जाऊ दे चल जरा स्वयंपाकाचं बघू.
तो: काय करायचं?
ती: करू रे काहीतरी....
तो: मी कांदा चिरायला घेतो.
ती: हम्म घे.
तो: किती घेऊ?
तो: काय?
ती: अगं कुठे लक्ष आहे? कांदे किती चिरायचे आहेत?
ती: अरे बघ ना तू. चार लोकांच्या भाजीला किती लागतात?
तो: बरं, दोन घेतोय. कसा चिरू?
ती:....
तो: टोमॅटो हवेत का? दोन चालतील?
ती: घे रे किती पाहिजे तितके. मला नको विचारूस. इथे एकतर वैताग आलाय त्यात तुझे प्रश्न. काही नको विचारूस.
तो: हे बघ हे असं असतं. तुला जरा ऑफिसात त्रास झाला की हे असे वाद सुरु होतात.
ती: अरे नाहीये माझं लक्ष तर तू बघ ना जरा. सगळं मीच पाहिलं का? एक दिवस तू स्वतः ठरव ना काय करायचं ?
तो: तुला ना काही बोलण्यात अर्थच नाहीये.
मना: बाबा, हे गणित सांगा ना कसं करायचं?
बाबा SSSSS बाबा SSSSS सांगा ना?
तो: (ओरडून) काय आहे? कालच सांगितलंय तुला? किती वेळा तेच तेच गणित सांगायचं? तुझं तू कर ना जरा? आणि हे काय? पेन्सिल नीट धर. किती वेळा तेच तेच सांगू?
ती: काय गं? डबा तसाच आणलास परत? काही अर्थ नाहीये या पोरांसाठी खपण्यात. सकाळ-सकाळी मी उठून डबा करून देते आणि ही पोरं असं सगळं न खाता आणतात.
(त्याला उद्देशून) अरे बघ ना जरा ती काय विचारतेय. आता त्यालाही मीच उत्तर देऊ का?
तो: दिलंय उत्तर मी तिला. तू कशाला आता माझ्यावर चिडतेयस?
मना: आई, मी टीव्ही लावू का?
ती आणि तो: ना SSSSSS ही !!
तरीही मनीने टीव्ही लावला आणि तिला धपाटा बसला ........
हिरमुसून ती निघून गेली....रडत रडत..
तिला अजूनही कळत नव्हतं, ऑफिस असो की घर, कशावरूनही आई-बाबा भांडतात तेंव्हा आपल्याला धपाटा कसा बसतो?
विद्या भुतकर.
https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/
तो: काय गं? काय झालं?
ती: तेच नाटक रे पुन्हा. कितीही काम केलं तरी पुरे होत नाहीच.
तो: जाऊ दे तू नको विचार करुस. जे काही आहे ते सरळ सांगून टाकायचं.
ती: ह्म्म्म... पण मग उगाच बाऊ होतो त्याचा. त्यापेक्षा सोडून देते.
तो: मी काय म्हणतो, तू मेलच कर मॅनेजरला सरळ. सगळं ऑफिशियल असलेलं बरं असतं. म्हणजे उद्या कुणी
विचारलं तरी तुझ्याकडे पुरावा राहील.
ती: बघते. काहीतरी करायलाच लागेल पण. नाहीतर हे असं घरावरही परिणाम होतो त्याचा. उगाच चिडचिड होते मग.
तो: हो. तुला ना ब्लॉक करायला जमत नाही. बाहेरचं काम बाहेरच सोडून यायचं. डोक्यात, मनात ठेवून यायचं नाही बघ.
ती: करते अरे प्रयत्न पण नाही जमत. जाऊ दे चल जरा स्वयंपाकाचं बघू.
तो: काय करायचं?
ती: करू रे काहीतरी....
तो: मी कांदा चिरायला घेतो.
ती: हम्म घे.
तो: किती घेऊ?
तो: काय?
ती: अगं कुठे लक्ष आहे? कांदे किती चिरायचे आहेत?
ती: अरे बघ ना तू. चार लोकांच्या भाजीला किती लागतात?
तो: बरं, दोन घेतोय. कसा चिरू?
ती:....
तो: टोमॅटो हवेत का? दोन चालतील?
ती: घे रे किती पाहिजे तितके. मला नको विचारूस. इथे एकतर वैताग आलाय त्यात तुझे प्रश्न. काही नको विचारूस.
तो: हे बघ हे असं असतं. तुला जरा ऑफिसात त्रास झाला की हे असे वाद सुरु होतात.
ती: अरे नाहीये माझं लक्ष तर तू बघ ना जरा. सगळं मीच पाहिलं का? एक दिवस तू स्वतः ठरव ना काय करायचं ?
तो: तुला ना काही बोलण्यात अर्थच नाहीये.
मना: बाबा, हे गणित सांगा ना कसं करायचं?
बाबा SSSSS बाबा SSSSS सांगा ना?
तो: (ओरडून) काय आहे? कालच सांगितलंय तुला? किती वेळा तेच तेच गणित सांगायचं? तुझं तू कर ना जरा? आणि हे काय? पेन्सिल नीट धर. किती वेळा तेच तेच सांगू?
ती: काय गं? डबा तसाच आणलास परत? काही अर्थ नाहीये या पोरांसाठी खपण्यात. सकाळ-सकाळी मी उठून डबा करून देते आणि ही पोरं असं सगळं न खाता आणतात.
(त्याला उद्देशून) अरे बघ ना जरा ती काय विचारतेय. आता त्यालाही मीच उत्तर देऊ का?
तो: दिलंय उत्तर मी तिला. तू कशाला आता माझ्यावर चिडतेयस?
मना: आई, मी टीव्ही लावू का?
ती आणि तो: ना SSSSSS ही !!
तरीही मनीने टीव्ही लावला आणि तिला धपाटा बसला ........
हिरमुसून ती निघून गेली....रडत रडत..
तिला अजूनही कळत नव्हतं, ऑफिस असो की घर, कशावरूनही आई-बाबा भांडतात तेंव्हा आपल्याला धपाटा कसा बसतो?
विद्या भुतकर.
https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/
No comments:
Post a Comment